Ali bin Åžihab hazretleri “rahmetullahi aleyh” zamanında, Ä°brahim-i Matlubi adında bir Veli vardı.
Talebeleriyle seyahate çıktı bir gün.

İnciri bol bir yere geldiklerinde, bazı talebeler;
- Dinlenip, biraz incir yiyelim mi efendim? dediler.

- Sabredin, buyurdu. Ali bin Åžihab hazretleri incir ikram eder bize.

Gençler;
- Ama hocam, Onun beldesinde incir yetiÅŸmez ki, dediler.

Cevap vermedi.
Yola devam edip Ä°bni Åžihab hazretlerinin beldesine geldiler.

Bu büyük Veli onları görünce;
- Buyurun bize gidelim, dedi.

Gittiler.
Ä°çerden bir sepet taze incir getirdi önlerine.
- Buyurun, yiyin, dedi. Henüz yeni gelmiÅŸtir.

Gerçekten de o yerde hiç incir bulunmazdı.
Talebeler mahcup oldular.
Ve özür dilediler hocalarından.

İnsanın şerefi

Ali bin Åžihab “rahmetullahi aleyh”, evlad-ı Resuldendir.
Ve o devrin, en büyük din âlimlerindendir.

Vaktini hizmet ve ibadetle geçirirdi.
Hiç boÅŸ durmazdı.

BoÅŸ duran insanları görseydi;
- KardeÅŸlerim, ömürler çok kısadır. Vaktinizi boÅŸa geçirmeyin ki, mahÅŸer günü çok piÅŸman olursunuz, derdi.

Seyyid olduÄŸu halde;
- Nesebiyle öÄŸünmek doÄŸru deÄŸildir, derdi. Ä°nsana ÅŸeref veren, ilim ve edebidir. Bir de amel olup, neseb ve mal deÄŸildir.

Ve ilave ederdi:
- Bilal-i HabeÅŸi hazretleri ile Selman-ı Farisi hazretleri, iman etmeden önce ikisi de köle idiler. Ama Resulullahın “aleyhisselam” huzuruyla ÅŸereflenince manevi sultanlığa yükseldiler.