Abdülvehhab-ı Åžarani hazretleri “rahmetullahi aleyh” ÅŸöyle anlatıyor:

Bir yaz günüydü.
Bir Allah dostunu ziyarete gitmiÅŸtim.

O zamanlar henüz gençtim. Yanına girince, selam verdim.
Selamımı aldı.

Sonra yüzüme bakıp sordu:
- Adın nedir?
- Abdülvehhab efendim.

- Abdülvehhab mı? Ben de yıllardır seni görmek istiyordum. Ä°yi ki geldin, buyurdu.

Sonra kalkıp kucakladı beni.
Ve elimi tutup öyle sıktı ki, sanki mengeneye sıkışmıştı elim.

Bunu neye borçlusunuz?

Merakla sordum:
- Çok büyük kuvvete sahipsiniz efendim. Halbuki yaÅŸlısınız da. Bunu neye borçlusunuz?

- Bak evlat, dedi. Bu kuvvet, tâ gençliÄŸimden beri aynıdır. Bunu helal yemeye borçluyum.

- Yaşınız kaç hocam?
- Yüzkırküç yaşındayım. Ama haramdan tek bir lokma girmedi kursağıma.

Nasihat istedim kendisinden.
- Âh oÄŸlum, dedi. Bu zamanda kötü olmuÅŸ insanlar. Helal-haram demeden, ne bulsa yiyorlar. Ä°nsanlar arasından sevgi kalmamış. Haramlar, âdet olmuÅŸ.

Önce ilmihalini öÄŸren

Åžöyle devam etti:
- Bir bela karşısında, tevekkül yok. Sabır yok. Dinin emirlerine karşı sanki kör ve sağır olmuÅŸlar.

Sordum:
- İyi insan nasıl olur efendim?

Buyurdu ki:
- Ä°yi insan en önce ilmihalini öÄŸrenir. Sonra bu öÄŸrendiklerine göre amel eder. Günah iÅŸlerse, üzülür, kalbi yanar. Artık onu unutmaz tâ ölünceye kadar.

Ve ekledi:
- Bir iyi iş yapsa, kusurlu, noksan bulur. Ve artık onu hatırlamaz, unutur.