Ebül Hayr-i el Akta hazretleri “rahmetullahi aleyh”, Evliyanın büyüklerindendir.

Medine’de yaşıyordu.
Yiyecek bulamadı birkaç gün.
Resulün Ravda’sına gidip sürdü yüz ve gözünü.

- Yâ Resulallah, beÅŸ gündür bir ÅŸey yemedim. Ve bunu, senden gayri kimseye söylemedim, dedi.

Ve çekildi bir kenara.
Bir müddet namaz kılıp, uyukladı bir ara.
Rüyasında Aliyyül Mürteza hazretlerini gördü.

Allah’ın aslanı “radıyallahü anh” kendisini uyandırıp;
- Kalk ya Ebel Hayr, çok uyudun, buyurdu. Allah’ın Sevgilisi buraya geliyor.

Fırlayıp kalktı.
Az sonra, Resulullah “aleyhisselam” teÅŸrif edip, kendisine büyükçe bir ekmek verdiler.

Çok acıkmıştı.
Hemen başladı yemeye.
Yarısına gelince, uyandı.

Fakat o da ne?
Ekmeğin diğer yarısı elindeydi.

Önce edeb lazım

Bir genç nasihat istedi bu Veli’den.

Cevaben;
- Evladım, her ÅŸeyden önce edeb lazım, buyurdu.

Ve ekledi:
- Bir kalbde iman olduÄŸuna alamet, Allah’ın kullarına merhametli olmaktır. Bir mümin sıkıntıya düÅŸse, çok üzülür, kalbi yanar. Ä°mkanı nisbetinde yardıma koÅŸar.

Ä°hlas, kalbi temizler

Sordular:
- Bir kalbde nifak olmasının alameti nedir efendim?
- Her insana kin ve haset beslemektir, buyurdu.

Sonra ihlastan sordular.
Cevabında:
- Bir kul, ibadetini ve iyi iÅŸlerini insanlara gösterirse, Ä°hlastan ayrılmış demektir ki, bu hali riya olur, buyurdu.

Ve ekledi:
- Eğer ihlası kazanırsa, kalbi temizlenir. Kir pas kalmaz.