Ebül Abbas-ı Mürsi hazretlerinin “rahmetullahi aleyh” huzuruna, kibirli bir kişi geldi bir gün.
Bildiği ilimlerden bahsetti.

Onsekiz din ilminde ihtisası olduğunu söyledi.
Gerçekten de ilmi vardı.
Ama tevazudan mahrumdu.

Edindiği ilimle öğünüyordu ki, bu, gerçek âlimlere yakışmayan bir haldi.
Ebül Abbas-ı Mürsi hazretleri, tevazu içinde dinledi onu.

Kibirli adam sözünü bitirip;
- İşte böyle, dedi bu zata tepeden bakarak. Sen de bir şeyler öğrenebildin mi bari?

Ebül Abbas hazretleri, onun kibrinden rahatsız olmuştu.

Ey bilgiler, çıkın gidin!

Onun yüzüne bakarak;
- Ey bunun gururuna sebep olan bilgiler! Çıkıp gidin bunun hafızasından. Silinin tamamen! buyurdu.

O anda bütün bildikleri silindi hafızasından.
Unuttu hepsini.
Cahil ve gafil oldu.

Kendi adını bile unutmuştu.
Sokaklarda boş boş dolaşıyordu artık.

Ancak büyük Veli acıdı yine kendisine.
Dua etti.
Bilgiler tekrar girdi hafızasına.

Ama iyi bir ders olmuştu bu ona.
Zira kibri ve gururu gitmiş, tevazuya bürünmüştü.

Yumuşak olursan, gelirler

Bir gün de sinirli bir delikanlı bu zata gelip dert yandı:
- Efendim, insanlar yanıma pek gelmiyorlar. Sebep ne olabilir acaba?
- Yumuşak olursan gelirler, buyurdu.

Ve ekledi:
- İnsanların, yanına rahat gelmemesi, senin için bir tehlikedir ayrıca.

- Tehlike mi efendim?
- Evet. Bir kişinin yanına rahat gidilemiyorsa, onun son nefesinden korkulur. Allah korusun.