Ebül Abbas-ı Mürsi hazretleri “rahmetullahi aleyh”, hâl ehli bir Veliydi.

Bir gün, talebesinden beÅŸ kiÅŸiyle yolculuÄŸa çıkmıştı.
Hem de yaya olarak.

Henüz yola çıkmadan;
- Efendim, bu yolculuktan muradınız nedir? diye sordu bazı sevdikleri.

Cevaben yanındaki beÅŸ talebesini gösterip;
- Bunları defnetmek için, buyurdu.

Hiçbir ÅŸey anlamadılar.
Hatta şaka yaptığını zannettiler.
Ve yolculuk başladı.

Bir müddet sonra o beÅŸ talebe hastalandılar birden.
Ve gittikçe ağırlaÅŸtı hastalıkları.

Ve ardarda öldüler beÅŸi de.
Ebül Abbas hazretleri “rahmetullahi aleyh”, onları defnedip, tek başına döndü memleketine.

Korkmayın, bir şey olmaz

Ä°skenderiye halkı, düÅŸmanın hücumundan korkup, silahlanmaya baÅŸlamışlardı.

Yetkililer, Ebül Abbas hazretlerine gelip dua istediler.

Onlara;
- Korkmayın, bir ÅŸey olmaz, buyurdu. Ben sizin aranızda bulunduÄŸum müddetce, düÅŸman, size bir zarar yapamaz.

Sevinip geri gittiler.
Gerçekten de öyle oldu.

O hayatta iken bir şey olmadı.
Vakta ki bu Veli vefat etti. O zaman düÅŸman iÅŸgal etti memleketi.

Mümin, güler yüzlüdür

Bir gün de;
- Efendim, “Mümin daima güler yüzlü ve neÅŸeli olmalı” buyuruluyor. Öyle deÄŸil mi? dediler.
- Evet doÄŸru, buyurdu.

- Peki ya bir ÅŸeye üzülmüÅŸsek?
- Olsun. Yine de o üzüntümüzü etrafımıza belli etmemeliyiz. Zira müminin neÅŸesi yüzünde, hüznü kalbindedir.