Ebu Ya'zi MaÄŸribi hazretleri “rahmetullahi aleyh”, Fas'ta yetiÅŸmiÅŸ bir Veli’dir.

Fas'lılar, Dede lakabını vermişlerdi Ona.
Hayvanlarla konuÅŸur, onlara emreder, onlar da aynen itaat ederlerdi.

Bir gün bir talebesi;
- Efendim, bu aslanlar bize rahat vermiyor. Ormandan odun kesemiyoruz, diye ÅŸikayette bulundu.

Cevaben;
- Git, onları kov, buyurdu.
- Nasıl kovayım efendim?

- Ormana gideceksin. Ey aslanlar! Çabuk bu ormanı terk edin diye sesleneceksin.

Talebe;
- BaÅŸ üstüne efendim, dedi.

Ve koÅŸtu ormana. Bütün kuvvetiyle; Ey aslanlar! MaÄŸribi hazretlerinin emridir. Çabuk toparlanıp, burayı terk ediniz! diye seslendi.

Bu sesin ardından bir hareket başladı ormanda.
Yavrusunu alan, acele terk etti ormanı.

Ä°ki mühim iyilik

Bir gün de sohbetinde;
- Çok sayıda iyilik vardır, buyurdu. Ama bunların en iyisi iki ÅŸeydir:
- Onlar nedir efendim? dediler.

- Biri doÄŸru iman, öbürü, insanlara karşı ÅŸefkatli olmaktır, buyurdu. Kötülük de çoktur. Ama kötülüklerin en kötüsü iki ÅŸeydir.

- Onlar nedir efendim?
- Biri kâfirlik, öbürü insanlara eziyet etmektir.

Allah kimleri sever?

Bir gün de;
- Efendim, Allahü teâlâ hangi kulları çok sever? diye sordular bu zata.

Cevaben;
- Günah iÅŸleyip de tövbe eden ve o tövbesini bozmayan kulunu çok sever, buyurdu. Hatta ona Sevgilim der. Alemlerin Rabbi bir kuluna bu kelimeyi derse, o daha ne ister?