Bir gün, bir kervan, Fudayl bin Ä°yad’ın pusu kurduÄŸu yere gelip mola verdi.
Ancak haberleri yoktu.

Kervandaki bir yolcu Kur’an-ı kerim okumaya baÅŸladı.
Fudayl, iÅŸitiyordu okunan Kur’an-ı kerimi.

Bir âyet-i kerimeye geldi ki, o âyette mealen; (Vakit gelmedi mi ki, kötü halleri düzelsin ve Allah'ın zikriyle kalbleri yumuÅŸasın) buyuruluyordu.

Fudayl, iÅŸitti bu âyet-i kerimeyi.
Çok duygulandı.
Ve tövbesine sebep oldu bu âyet.

Geldi geldi, geçti bile

Ä°çinden;
“Vakit geldi, geldi, hatta geçti bile” deyiverdi.

Kendinden geçmiÅŸ halde oradan ayrılıp, bir harabeye girdi.
Rabbinden utanıyordu.

Bir müddet sonra, aynı kervan yola çıktı yine.
Lakin soyulmaktan çok korkuyorlardı.

Birbirlerine;
- Fudayl'in yolu üzerindeyiz. Acaba soyulmadan geçebilecek miyiz? diyorlardı.

Fudayl, bunu da iÅŸitti.

Artık rahat olunuz

Ve ortaya çıkıp;
- Ey yolcular! Sizi müjdelerim. Artık rahat olarak geçiniz bu yollardan. Zira Fudayl vazgeçti bu iÅŸlerden! diye seslendi.

Åžöyle devam etti:
- O, ÅŸimdi piÅŸman oldu, tövbe edip, Allah’a yöneldi. Siz nasıl ondan kaçıyordunuzsa, bu günden sonra da o sizden kaçacak!

Sonra, her yeri dolaşıp, tövbesini bildirdi herkese.
Aldığı malları fazlasıyla ödedi.

Hepsiyle helallaştı.
Yalnız bir kiÅŸi hariç.

Ebyurd ÅŸehrinde bir Yahudi vardı ki, bir türlü helal etmiyordu hakkını.
Halbuki fazlasıyla vermişti ona da.
Ama o, helal etmiyordu.