Ahmed bin Yahya el Cela hazretleri “rahmetullahi aleyh”, henüz çocuk iken dinine düÅŸkündü.

Nitekim çocuk yaşında, bir gün;
- Beni, Rabbimize hibe edin ki, her an Onun emrine çalışayım, diye rica etti anne babasına.

Onlar da memnun olup;
- Pekâlâ verdik, dediler.

Çok sevinip çıktı evden.
Ä°lim öÄŸrenmeye gidiyordu.
Bir müddet sonra bir gece vakti tekrar eve gelip çaldı kapıyı.

Babası içerden;
- Kimsin? diye seslendi.

Küçük Ahmed,
- Benim babacığım, dedi. Oğlunuz Ahmed.

Babası;
- Ben oÄŸlumu Rabbime hibe etmiÅŸtim, deyip açmadı kapıyı.

Hatta kilitledi içerden.
Ahmed, içeri giremeyince geri döndü.
DoÄŸruca Medine'ye gidip, Ravda-i mübareki ziyaret etti.

Ve Ravda’ya karşı;
- Yâ Resulallah! EÄŸer kabul edersen, bu gece sana misafir olmak istiyorum, dedi.

Ravda’dan;
- Kabul ettim! sesi duyuldu.

O gece orada kaldı ve rüyada, Resulullahı “aleyhisselam” görmekle ÅŸereflendi.

Efendimiz “aleyhisselam” kendisine bir ekmek verdiler.
Rüyada yemeye baÅŸladı.

Yarısını yiyince uyandı.
EkmeÄŸin kalan yarısını elinde gördü.

Başarı nedir?

Bu zat bir gün;
- Asıl başarı, ahirette faydası olan şeylerdir, buyurdu.

- Başarıya engel nedir efendim? dediler.
- Kendisidir, buyurdu. Nefsine uyan, hiçbir iÅŸte baÅŸarılı olamaz.