Fudayl bin Ä°yad hazretlerinin “rahmetullahi aleyh” bir oÄŸlu vardı.
Ne zaman Kur’an-ı kerimi dinlese, ahiret korkusundan bayılır, düÅŸerdi.

Bir gün babasının yanına bir hafız gelmiÅŸti.
Onu küçük oÄŸluna gönderip;
- Git, ona Kur’an-ı kerim oku, dedi.

Ve ikaz etti:
- Ama Zilzal ve Kari’a surelerini okuma sakın.

- Neden efendim?
- Çünkü azab ayetlerini dinlemeye takat getiremez. Korkudan bayılır.

- Peki, dedi.
Ve gidip, Kur’an-ı kerimden okumaya baÅŸladı.

Ancak unutmuştu sultanın tenbihini.
ÇocuÄŸa Kari’a suresini de okudu.

Dördüncü âyetine gelince, çocukcağız Allah deyip yere düÅŸtü.
Baktılar ölmüÅŸtü.

Babası bunu haber alınca tebessüm etti.
Ä°nsanlar onu böyle görünce;
- Bu zaman, gülünecek vakit midir efendim? dediler.

Cevaben;
- Resulullaha “aleyhisselam” uydum, buyurdu.

Ve açıkladı:
- Åžöyle ki, Resulullahın “aleyhisselam” da oÄŸlu vefat etmiÅŸti. Evlat acısı neymiÅŸ, ben de tattım. Resulullah efendimize “aleyhisselam” yapılan, bana da yapıldı. Onu düÅŸünerek sevinip güldüm.

Arkadan dua edin!

Bir gün de;
- Müminin arkasından yapılan dua kabul olur, buyurdu. Hatta onun için ne dua ettiyse, aynı ÅŸeylere kendisi de kavuÅŸur.

Ve misal verdi:
- Mesela bir kimseye gıyabında dua etseniz, bir melek de size dua eder ve; “Sen bu din kardeÅŸin için ne istediysen, aynı ÅŸeyleri Hak teâlâ sana da versin” der. Melek günahsız olduÄŸu için, duası kabul olur.