Muhammed Bakır hazretleri “rahmetullahi aleyh”, bir gün oÄŸlu Cafer-i Sadık hazretlerini “kuddise sirruh” yanına çağırdı.

Hemen koştu yanına.
- Buyur babacığım.

Ona vasiyet eyledi ki:
- Ey oÄŸlum, ölürsem cenazemi sen yıka. Namazlarda giydiÄŸim bir gömlek vardı. O gömleÄŸe sar ve babamın yanına defnet.

Ve ilave etti:
- Senden başkası girmesin kabrime.

Oğlu Cafer-i Sadık hazretleri;
- Babacığım, bizi korkutmayın, dedi. Allah gecinden versin. Sıhhatiniz iyidir. İnşallah daha nice seneler yaşarsınız.

Buyurdu ki:
- Babam Zeynel Abidin, hazırlık yapmam için bana iÅŸaret verdi oÄŸlum.
- Nasıl babacığım?

- Vâsiyetini yap. Åžu bir saat içinde seni bekliyoruz, buyurdu.

Hakikaten tam bir saat geçti aradan.
Muhammed Bakır hazretleri “rahmetullahi aleyh” ayrıldı dünyadan.

Ä°nsan neye benzer?

Bir gün kibirden sordular bu zata.

Cevaben;
- Åžu aciz insanın kibredecek nesi vardır ki? buyurdu. Aslı, bir damla su, sonu, bir avuç topraktır. Önce hiç yoktu. Sonra dünyaya gelip, hiçbir ÅŸey yapamayan bebek oldu.

Sözüne devamla;
- Åžimdi de her an hasta olmak ve ölmek korkusundadır. Nihayet ölecek, çürüyüp toprak olacak, kurtlara, böceklere yem olacaktır, buyurdu.

Ve sordu onlara:
- Ä°nsan, neye benzer biliyor musunuz?

- Neye benzer hocam?
- Boğazlanmayı bekleyen koyuna, yahut idam olmayı bekleyen bir idam mahkumuna benzer.