Rabia-i Adviyye hazretleri “rahmetullahi aleyha”, bir gün evinde aÄŸlıyordu.

Yanındakiler;
- Niçin aÄŸlıyorsunuz? dediler.

- Üç büyük derdim var, buyurdu. Bunları düÅŸündükçe aÄŸlıyorum.

Merak ettiler:
- Nedir bu üç büyük dert? Söyle, belki bir çare buluruz.

- Bunlar, zannettiÄŸiniz gibi kolay halledilmezler. - Olsun, sen yine de söyle.

- Pekâlâ, birincisi, ölürken, son nefesimde imanımı kurtarabilir miyim? diye çok korkuyorum.

- Ä°kincisi nedir efendim?
- İkinci derdim, mahşerde amel defterim sağımdan mı verilir, solumdan mı?

- Ya üçüncüsü efendim?
- Üçüncüsü de, herkesin hesabı görülüp de lâyık oldukları yere götürülürken, ben Cennetlikler ile mi giderim, yoksa Cehennemliklerle mi?

Ve ekledi:
- Önümde böyle korkunç tehlikeler varken ben aÄŸlamayayım da kimler aÄŸlasın?

Hubbu fillah nedir?

Bir gün, bir sevdiÄŸi gelip;
- Hubb-u fillah nedir efendim? diye sordu bu hanıma.

Cevaben;
- Ehl-i sünnet yolunda olan Müslümanları ve Allah’ın dinine hizmet edenleri Allah için sevmektir, buyurdu.

Sordu yine:
- Peki buÄŸd-u fillah nedir efendim?
- BuÄŸdu fillah, kâfirleri, yani Allahü teâlânın düÅŸmanlarını, Allah için sevmemektir. Ama bu, sadece sevmek ve sevmemektir. Yoksa dövüÅŸmek ve münakaÅŸa etmek deÄŸildir.

Ve ekledi:
- MünakaÅŸa, dostla yapılırsa, dostluÄŸu azaltır, düÅŸmanla yapılırsa düÅŸmanlığı arttırır. Ayrıca kalb kırılmasına da sebep olur ki, kâfirin de kalbini kırmak günahtır dinimizde.