Veysel Karani hazretleri “rahmetullahi aleyh”, devamlı ibadet ederdi.
Resulullahı “aleyhisselam” görmeden feyzine kavuÅŸmuÅŸ, hatta tabiinin en yükseÄŸi olmuÅŸtur.

Onu görenlerden birisi Harem bin Hayyandır ki, o ÅŸöyle anlatıyor:
- Üveysi “rahmetullahi aleyh” çok merak ediyor, dünya gözüyle görmek istiyordum.

Kûfe’ye kadar gidip, buldum nihayet.
Baktım, su kenarında abdest alıyordu.

Yaklaşıp selam verdim.
- Nasılsın ey Harem bin Hayyan? dedi.

Şaşırmıştım.
Zira ismimle hitab etmiÅŸti bana.

- Ä°yiyim, ama beni ilk defa görüyorsunuz, dedim. Ä°smimi nerden biliyorsunuz?
- Her ÅŸeyi bilen bildirdi.

- Resulullah efendimizden “aleyhisselam” bana bir hadis-i ÅŸerif okur musunuz, dedim.
- Ben Onu baÅŸ gözüyle hiç görmedim. Kendi aÄŸzından hiç hadis iÅŸitmedim, buyurdu.

O zaman Euzü Besmele söyleyip birkaç âyet-i kerime okudu.

O âyetlerde mealen; (Ä°nsanları ve cinleri, yalnız beni tanımaları ve yalnız bana ibadet etmeleri için yarattım) buyuruluyordu.

Sonra bir sayha vurup, feryat etti.
Aklının gittiğini sandım.

Sordu bana:
- Ey Harem! Buraya niçin geldin?
- Sizi görüp tanımak için, dedim.

- Bir Müslüman, Rabbini tanıyınca, Ondan baÅŸkasını tanımaya ne lüzum var? buyurdu.

HoÅŸuma gitmiÅŸti.

Bir nasihat istedim.
Buyurdu ki:
- Ey Harem! Yattığında, ölümü yastığının altında bil, kalktığında ise karşında.