Abdullah bin Mübarek, büyük Ä°slam âlimi.
Dine, Ä°slamiyet’e hizmet etti daimi.

Bir gün, bir a’ma gelip eyledi ki ÅŸöyle arz:
(Bana dua edin de, bir gözüm görsün biraz.)

(Peki) deyip, Rabbine dua etti o anda.
Her iki gözü dahi, açıldı o arada.

Merv şehrinde, yıllarca okuttu fıkıh, hadis.
Nice fasık kimseler, yanında oldu aziz.

Kötü huylu bir kimse, dersine geliyordu.
Lakin bir gün ayrılıp, bir daha gelmez oldu.

ÖÄŸrenip, çok üzüldü onun bu gidiÅŸine.
Niçin üzüldüÄŸünü, sordular kendisine.

Buyurdu: (O zavallı ayrılıp gitti bizden.
Lakin kötü huyları, gitmedi kendisinden.

Az daha kalsa idi yanımızda o kişi,
Kötü huyları gidip, temizlenirdi içi.)

Abdullah bin Mübarek, takva ehli bir zattı.
En ufak günahı da iÅŸlemekten uzaktı.

Åžöyle ki, bir sefere çıkmıştı o zamanda.
Sonra, dinlenmek için, konakladı bir handa.

Attan inip, içerde kılıyorken o namaz,
Birinin otlağından, ot yedi atı biraz.

Onun, bu hadiseden olunca malumatı,
Otlağın sahibine, hibe etti o atı.

Devam edip giderken, gördü ölmüÅŸ bir merkep.
Yanında, ayak üzre aÄŸlardı bir kimse hep.

O kimsenin haline acıyıp durdu derhal.
Niçin aÄŸladığını, yaklaşıp etti sual.

O dedi: (Ben fakirim, kalabalık iyalim.
Bu hayvan da ölünce, n'olacak benim halim?)

Buyurdu ki: (Öyleyse, bu hayvanı bana sat.)
Sonra, beÅŸyüz dirhemi verip aldı o saat.

Fakir, gece rüyada gördü mahÅŸer yerini.
Hem Cennette gezerken gördü o merkebini.

Ä°nci ve yakutlarla süslenmiÅŸ geziyordu.
Bir melek, (Bu kiminse, ona müjde!) diyordu.

Fakir, ona yaklaşıp arz etti ki: (Ey melek!
Bu benim merkebimdi, sattım öldü diyerek.)

Dedi: (Senindi fakat, aÄŸladın öldüÄŸünde.
Åžimdi baÅŸkasınındır, bak ne yazar önünde?)

(Bu binek, Abdullah bin Mübarek'e aittir.)
Yazısını okuyup, üzüldü gayet fakir.

Uykudan uyanınca, başladı ağlamaya.
Dedi: (Yazıklar olsun benim gibi adama.)

BeÅŸyüz dirhemi alıp, Ä°mam'a gitti derhal.
Dedi ki: (Ben vazgeçtim, ÅŸu paranı geri al.)

Buyurdu ki: (Bu gece gördüÄŸün rüya için,
Üzülüp, dün yaptığın satıştan vaz mı geçtin?

Ben de vazgeçtim lakin, sende kalsın o para.
Demek, sabır lazımmış kaza ve belalara.)