Ebül Hüseyn el Verrak, âlim ve evliyadan.
Ahirete yönelip, el çekmiÅŸti dünyadan.

Yakın ve dostlarına, ederdi çok nasihat.
Ä°sterdi ki her kiÅŸi, olsun mesut ve rahat.

Sıkıntıda görseydi eÄŸer bir Müslümanı,
Yardımına koşardı her ne ise imkanı.

Bir kiÅŸi, kendisine kötülük yapsa bile,
O, yine iyilikle ederdi mukabele.

Sırf kendi nefsi için, kimseye kızmazdı hiç.
Allah için olurdu, onda öfke ve sevinç.

Kötülük yapsa idi, bir kiÅŸi kendisine,
O gidip, o kimseden özür dilerdi yine.

Bir mümine soÄŸukluk duysa idi o ÅŸayet,
Onun gitmesi için, ederdi sa’y-ü gayret.

Derdi ki: (Her Müslüman, mahbubudur Allah’ın.
Sonu tehlikelidir, ona soğuk duranın.)

Özür dileyenleri, affederdi muhakkak.
Derdi ki: (Affetmeyi, seviyor cenâb-ı Hak.

Öyle affetmeli ki insan din kardeÅŸini,
Unutmalı tamamen onun fena işini.)

Derdi ki: (Ey insanlar, olmayın ki gaflette,
Yarın her işinizden, hesap var ahirette.

En kıymetli anları ÅŸudur ki ömrümüzün,
Rızasına muvafık geçmiÅŸtir Rabbimizin.

KardeÅŸlerim, insanlar mahÅŸerde (Âh vâh) ile,
Mutlak piÅŸman olacak, Cennette olsa bile.

Derler: (KeÅŸke bir anı, boÅŸa geçirmeseydim.
KeÅŸke bir kere daha fazla Allah deseydim.)

Dediler: (Bir insanın, iyi veya kötüsü,
Ne ile belli olur, nedir bunun ölçüsü?)

Buyurdu: (Hak indinde üstünlüÄŸü bir kulun,
Takvasıyle bellidir, ölçüsü budur bunun.

Zira takva sahibi, korkar Hak teâlâdan.
Sarılır ibadete, kaçınır her günahtan.

Onun, Allah korkusu sinmiÅŸtir yüreÄŸine.
Hangi halde olsa da, günaha girmez yine.

Allah’tan korku hali, ÅŸuna benzer ki onun,
Annesinden korkması gibidir bir çocuÄŸun.

Annesi azarlasa, dövse de onu, yine,
Daha fazla sarılır o çocuk annesine.)

Bir gün de buyurdu ki: (Uyanın ey insanlar!
Bilin ki, ömrünüzün sonunda bir ölüm var.

Bizden önce gelenler, hani, nerde ÅŸu anda?
Öldüler her birisi, ummadık bir zamanda.

Kötü insanlar ile kurmayın münasebet.
Zira geçer onlardan size dahi bir zulmet.

Ä°yilerle olmaya çalışın ki çok zaman,
Size de geçsin biraz onların ihlasından.

Kim haram karşısında, kapatırsa gözünü,
Ä°man ile doldurur Allah onun gönlünü.

Küçük günah iÅŸleyen, alışır büyüÄŸüne.
Ona devam eden de, düÅŸer küfrün içine.

Ä°nsan, nefse aldanıp, günah iÅŸlerse ÅŸayet,
PiÅŸman olup, Rabbinden istemeli maÄŸfiret.

Zira tövbe ederse bir kul halis olarak,
O kulun günahını, affeder cenâb-ı Hak.)