Ne zaman ki dünyaya geldi hazret-i Ali,
Ä°lgilendi o Server, kendi oÄŸlu misali.

(Ali) koydu adını, Allah’ın emri ile.
Yıkadı hem de onu, bizzat kendi eliyle.

O, öyle bir nimete kavuÅŸtu ki o saat,
Buna kavuşamadı, sahabeden başka zat.

Zira Resul-i ekrem, sallardı beşiğini.
Onunla meşgul olur, yapardı her işini.

Ne zaman Resulullah, gelseydi evlerine,
O, derin uykularda olsa da, hemen yine,

Uyanıp, atılırdı ona beÅŸik içinden.
Ellerini uzatır, coşardı sevincinden.

O Server, onu alıp mübarek kucağına,
Muhabbetle sarılır ve basardı bağrına.

Validesi Fatıma, görünce böyle onu,
Sordu, niçin onunla çok meÅŸgul olduÄŸunu.

Dedi ki: (Ya Muhammed, siz zahmet eylemeyin.
Zira bize aittir her hizmeti Ali’nin.)

Buyurdu ki: (Siz bunu, bana vermiÅŸtiniz ya.
Bu, benim çocuÄŸumdur, siz girmeyin araya.)

Nihayet beÅŸ yaşına olmuÅŸtu ki mülaki,
Mekke’de, o zamanlar bir kıtlık oldu vaki.

Halk, gıda yokluÄŸundan, olmuÅŸtu çok muzdarip.
Çok nüfusa sahipti bahusus Ebu Talip.

Resulullah görünce, onun bu durumunu,
Amcası Abbas’a da, söyledi gidip bunu.

Buyurdu ki: (Ey amcam, sen zenginsin ve lakin,
Yoktur fazla geliri amcam Ebu Talib’in.

Hem de çoluk çocuÄŸu, bir hayli kalabalık.
Bu yüzden, mutazarrır etti onu bu kıtlık.

Geçici bir müddetle, bir kısım evladına,
Biz bakacak olursak, çok fayda olur ona.)

Sevindi Ebu Talip, iÅŸitince bu hali.
Dedi: (Bana bırakın, büyük oÄŸlum Ukayl’i.)

Abbas Cafer’i aldı ve kefil oldu ona,
Hazret-i Ali’yi de, Resul aldı yanına.

Ä°ÅŸte Ali Mürteza, o günden itibaren,
Artık hiç ayrılmadı Sevgili Peygamberden.

Onüçüne girince hazret-i Ali, bir gün,
Gelip namaza durdu, yanında o Resulün.

Babası Ebu Talip, görse de kendisini,
Görmezlikten gelerek, çıkarmadı sesini.

Ve lakin annesinin, kurt düÅŸmüÅŸtü içine.
Meraklanıp, söyledi bunu efendisine.

Dedi: (Haberin var mı, namaz kılıyor Ali.
Nasıl karşılıyorsun, acaba sen bu hali?)

Dedi: (Verdik biz onu, Muhammed-ül emine.
Öyleyse karışmamız doÄŸru olmaz dinine.)