O hazret-i Ali ki, dünyaya geldiÄŸinde,
Gördü Resulullahı, ilkin kendi evinde.

O Server, o gün onu kaldırıp beÅŸiÄŸinden,
Kucağına alarak, bağrına bastı hemen.

Ve mübarek dilini, ol Hüdâ’nın Habibi,
Koydu onun ağzına, gonca yaprağı gibi.

Esrar çeÅŸmelerinin, kaynağı gibi olan,
O mübarek dilini, sevgi ile o zaman,

Emzirince Ali’ye Resulullah bir müddet,
Geçti ona böylece feyiz, ilim ve hikmet.

Sonra da, bir leğene yatırıp sevgi ile,
Yıkadı Resulullah, onu kendi eliyle.

Ve lakin yıkayınca onun bir tarafını,
Kendi çeviriyordu, Ali öbür yanını.

Bu hali görür görmez, Aliyyül Mürteza’dan,
AÄŸlamaya baÅŸladı, Fahr-i âlem o zaman.

Sorunca validesi, niçin aÄŸladığını,
Buyurdu: (Ben yıkarım, şimdi bu evladını.

Zaman gelir, vakta ki edince ben de vefat,
Benim bedenimi de, yıkar o gün bu evlat.

O da beni yıkarken, o gün kendi eliyle,
Ben de, kendiliÄŸimden dönerim iÅŸte böyle.)

Bir gün de Resulullah, Harem'e geldiÄŸinde,
OturtmuÅŸtu onu da, omuzu üzerinde.

Baktı, pehlivanlardan bahsederler o ara.
Aliyyül Mürteza’yı göstererek onlara,

Buyurdu ki: (Åžu oÄŸlum, gelecek ki bir zaman,
Olacak herbirinden daha üstün pehlivan.

Herkesin erkek aslan diye övdüklerini,
Birer birer devirip, dürer defterlerini.)

Onlar, hayret ederek dediler: (Ne diyorsun?
Bir küçük çocuk için, neler vaad ediyorsun.)

Buyurdu: (Unutmayın sözlerimi ÅŸimdi siz.
Seneler sonra bunu, görürsünüz hepiniz.)

Yine Ebu Talip'le, giderken oÄŸlu Cafer,
Gördüler bir gün onu, Resul ile beraber.

Baktılar, saÄŸ yanına durmuÅŸ hem de Resulün,
Ä°kisi, cemaatle namaz kılıyor o gün.

Ä°badette görünce Ebu Talip, Ali'yi,
Dedi ki: (Haydi Cafer, çabuk gidip sen dahi,

Muhammed-ül emin'in, sol yanına dur hemen.
Sen de namaz kılarak, bu devletle şereflen.)

O da gelip, hemence, namaza oldu dahil.
Resulün sevgisine, o günden oldu nail.

Resulullah, onun da namaza durmasına,
Sevinip, buyurdu ki: (Müjdeler olsun sana!

İki kanat verir ki, Rabbimiz sana yarın,
Onlarla, yeryüzünden cennetlere uçarsın.)