Hatice hatun ile, Allah’ın Sevgilisi,
Namaz kılıyorlardı cemaatle ikisi.

Gördü hazret-i Ali, onları bu hal ile.
Henüz on yaşındaydı, merak etti haliyle.

O Resule sordu ki: (Bu yaptığınız nedir?)
Buyurdu ki: (Ya Ali, Allah’a ibadettir.

O Allah ki, birdir ve hiç ÅŸerik yoktur Ona.
Seni davet ederim o Allah’a imana.)

Dedi ki: (Babam ile meÅŸveret eyliyeyim.
Sonra gelip bu babta, size cevap vereyim.)

Buyurdu ki: (Ya Ali, imana gelmez isen,
Bu sırrı, baÅŸkasına söyleme yine de sen.)

İki adım atınca, geldi ki hatırına,
Nasihat eylemiÅŸti bu babta babam bana.

DemiÅŸti ki: (Ya Ali, her ne derse Muhammed,
Hiç tereddüt etmeden, tasdik eyle, kabul et!)

Åžehadeti getirip, Müslüman oldu hemen.
O oldu çocuklardan, ilk önce iman eden.

Resulullah uÄŸrunda, yaptı çok fedakârlık.
Onu, kendi nefsine tercih etti o artık.

Bir gün hazret-i Ali, hazret-i Fatıma'ya,
Bir hususta darıldı ve çıktı dışarıya.

Mescid-i Nebevi'ye giderek doÄŸru hemen,
Kuru toprak üstüne, uzandı kederinden.

Fatıma hatun ise, doğruca babasına,
Acele seÄŸirterek, derdini açtı ona.

Dedi ki: (Babacığım, bir hatamın yüzünden,
Darıldı Ali bana ve çıkıp gitti evden.)

Peygamber-i ziÅŸân da, üzüldü buna nice.
Onu aramak için, evden çıktı hemence.

Mescid-i Nebevi'ye gitti ilk olarak da.
Baktı, hazret-i Ali, yatar kuru toprakta.

Onu böyle görünce, çok hayret eylediler.
Ve, (Kalk ya Eba Türab!) diye nida ettiler.

Ali bin ebi Talip, bu sesi iÅŸitince,
Resulün geldiÄŸini, anlayarak hemence,

Toprağın üzerinden, fırlayıp kalktı hemen.
Yüzü gözü, topraÄŸa bulanmıştı tamamen.

O Server bunu görüp, mübarek elleriyle,
Yüzündeki tozları, giderdi tamamiyle.

Nur yüzüne, toz toprak bulaÅŸmış olduÄŸundan,
O Server, (Ebu Türab) buyurdu ona o an.

Bu adı çok severdi o dahi bundan sebep.
(Beni, bu ismim ile çağırınız!) derdi hep.

Çünkü Resulullahın, çıkmış idi aÄŸzından.
Bu adla çaÄŸrılmayı, istiyordu her zaman.

Ali bin ebi Talip, hiç puta tapmamıştır.
Onu, bu çirkin iÅŸten, Rabbimiz kurtarmıştır.