Bir gün Peygamberimiz, Allah’ın aslanına,
Åžöyle sual etti ki: (Ya Ali, söyle bana!

Altıyüzbin koyun mu, benden talep edersin,
Altıyüz bin öÄŸüt ve nasihat mi istersin?)

Peygamber-i ziÅŸânın sualine cevaben.
(Altıyüzbin nasihat isterim) dedi hemen.

Buyurdu ki: (Uyarsan, eğer şu altısına,
Altıyüzbin nasihat yerine geçer sana.

Herkes nafilelerle meÅŸgul olduÄŸu zaman,
Sen, farz ibadetleri ifa et muntazaman.

Herkes dünya iÅŸiyle meÅŸgul olduklarında,
Sen, cenâb-ı Allah’ı hatırla her anında.

Yani uÄŸraşırken de dünya iÅŸleri ile,
Allahü teâlâyı, unutma bir an bile.

Herkes araştırırken, başkasının aybını,
Sen, araştır sadece kendi ayıplarını.

Ve herkes, insanların rızasını ararken,
Allahü teâlânın rızasını ara sen.

Herkes uÄŸraşır iken, çok amel yapmak için,
Sen, halis olmasına dikkat et her işinin.

Herkes dünyayı sevip, onu imar ederken,
Dinini imar eyle, ziynetlendir onu sen.)

Bir gün hazret-i Ali, Sıffine gidiyordu,
Lakin yol esnasında, susadı bütün ordu.

Aradılar ise de, su yoktu oralarda.
Yerde, büyük bir kaya gördüler o arada.

Onu kaldırmak için, uÄŸraÅŸtılar bayağı.
Kımıldatamadılar yine de o kayayı.

Lakin hazret-i Ali, gelerek tek başına,
Kaldırınca, altından su fışkırdı dışına.

Yine o yakınlarda, vardı ki bir kilise,
Otururdu içinde, yaÅŸlı bir rahip kimse.

O bunu görür görmez, oraya koÅŸtu derhal.
Ve (Sen peygamber misin?) diyerek etti sual.

Cevaben buyurdu ki: (Ben peygamber deÄŸilim.
Lakin son peygamberin, vâris ve vekiliyim.)

Rahip, onun elini tutarak sevincinden,
Åžehadeti okuyup, Müslüman oldu hemen.

Dedi: (Biz okuduk ki semavi kitaplarda,
Güzel bir pınar vardır, bu kayanın altında.

Velakin o kayayı kim kaldırabilirse,
Ya peygamber, ya onun vekilidir o kimse.

Burada, bunun için yıllardır bekliyordum.
Sen onu kaldırınca, aradığımı buldum.

Zaten bu kilise de, yapıldı bundan sebep.
Yıllardır çok rahipler, bekledi burada hep.)

Ali bin ebi Talip, bunları işitince,
AÄŸlayıp, gözlerinden yaÅŸlar aktı bir nice.