Daha da hiddetlendi buna hazret-i Ömer.
Dedi ki: (DoÄŸru mudur söylediÄŸin bu haber?)

Nuaym dedi: (Ya Ömer, bana inanmıyorsan,
Git hemen evlerine, inanırsın o zaman.

Hem bunu anlamanın, söyliyeyim yolunu.
Git, kendi elin ile, boÄŸazla bir koyunu.

EÄŸer yemezler ise, senin kestiÄŸin eti,
Bil ki, kabul etmiÅŸler onlar Ä°slamiyet’i.)

Hiddetinden o anda, kan sıçradı beynine.
Ayrılıp gitti hemen, kardeşinin evine.

Varıp, kapılarını vuracak idi ki tam,
Ä°çerden, kulağına, geldi tatlı bir kelam.

Koyuldu dinlemeye o sözleri pür dikkat.
Bunlar, insan sözüne benzemiyordu fakat.

MeÄŸer Taha suresi inmiÅŸti o günlerde.
Onu, hazret-i Habbab, okuyordu içerde.

Hem hazret-i Ömer’in gelmesi korkusundan,
Kilitlemişler idi, kapıyı arkasından.

Kapıya, ÅŸiddet ile vurdu hazret-i Ömer.
Ä°çerde, sure ile, Habbab’ı gizlediler.

Açtılar korku ile kapıyı en nihayet.
Baktılar ki o gelmiÅŸ, kılıç ile, pür hiddet.

Kız kardeÅŸi Fatıma, çok kızgın olduÄŸunu,
Görse de, (Buyur!) deyip, içeri aldı onu.

Girdi hazret-i Ömer içeri o haneden.
Ve (Ne okuyordunuz?) diyerek sordu hemen.

Fatıma, maksadını anlamıştı pek kati.
DoÄŸruyu söylemeyip, gizledi hakikati.

Dedi ki: (Aramızda, var idi bir mesele.
Onu konuÅŸuyorduk, az önce zevcim ile.)

Lakin hazret-i Ömer, inanmadı buna pek.
BaÅŸladı eziyete, fena öfkelenerek.

Dedi ki: (DoÄŸru imiÅŸ iÅŸittiÄŸim o haber.
Siz de, onun sihrine aldanmışsınız meğer.)

Sonra zevci Said’i, yakasından tutarak,
Fırlatıp yere attı, fena gadaplanarak.

Kız kardeşi, zevcini kurtarmak gayesiyle,
Koştuysa da, yıkıldı bir tokat darbesiyle.

O öfkeli tokatın ÅŸiddetiyle hem o an,
Kan akmaya başladı, her iki yanağından.

Fena canı yanmıştı kardeÅŸi Fatıma’nın.
Lakin çok kavi idi imanları onların.

Hatta o, imanından aldığı kuvvet ile,
Derhal feryat etti ki: (Ya Ömer, beni dinle!

Niçin Hak teâlâdan korkmaz ve utanmazsın?
Ve onun gönderdiÄŸi Resule inanmazsın?

Ben ve zevcim, inandık Allah’ın bu dinine.
Boynumuzu kessen de, dönmeyiz bundan yine.)