EÄŸdi hazret-i Ömer, başını utancından.
Yere düÅŸtü kılıcı, hatta omuz başından.

O sırada, kolundan tutup hemen o Server,
Ona buyurdular ki: (Ä°mana gel ya Ömer!)

O dahi ÅŸehadeti getirerek o anda,
Ä°manla ÅŸereflendi, Resulün huzurunda.

Ä°man etmesi ile, hem hazret-i Ömer’in,
Kırk’a çıktı sayısı, bir anda müminlerin.

Hepsi çok sevinerek, Allah’a ÅŸükrettiler.
Tekbir sedalarıyla, gökleri inlettiler.

Onun imanı ile, yeni güç buldu eshab.
Zira çok kuvvetli ve güçlüydü Ä°bni Hattab.

(Åžu anda kaç kiÅŸiyiz?) diye sordu Resule.
Buyurdu ki: (Ya Ömer, kırk olduk senin ile.)

Hazret-i Ömer der ki: (Ä°man ettiÄŸim zaman,
Gizli gizli ibadet yapardı her Müslüman.

Buna çok üzülerek, sordum ki o Servere:
(Yoksa biz deÄŸil miyiz, hak ve doÄŸru üzere?)

Buyurdu ki: (Ya Ömer, elbette, hiç ÅŸüphesiz,
Yemin ediyorum ki, hak üzerindesiniz.)

Dedim ki: (Öyle ise, durmayalım bu evde.
Çıkalım, haykıralım dinimizi her yerde.

Lat ve Uzza denilen putlara, bi-gayri hak,
Ä°badet olunur da aÅŸikâre olarak,

Onsekiz bin âlemin Rabbine, Müslümanlar,
Niçin gizli olarak ibadet yapıyorlar?

Madem ki hak mabuda ibadet ediyoruz,
AÅŸikâre yapalım, kimden çekiniyoruz?)

Buna cevap olarak, Peygamber efendimiz:
Buyurdu ki: (Ya Ömer, sayıca çok azız biz.)

Dedim: (Ya Resulallah, seni bize gönderen,
Allahü teâlâya, yemin ederim ki ben,

Kimseden çekinmeden, bu dinimizi artık,
MüÅŸriklerin önünde yapalım açık açık.)

O gün Resul-i ekrem, kabul etti bu fikri.
Ve iki saf halinde, topladı müminleri.

Aliyyül Mürteza’ya, öncü yaptı birine.
Geçirdi Hamza’yı, da öbür safın önüne.

Hepsinin önüne de, geçti hazret-i Ömer.
Kırk bahtiyar sahabi, Kâbe’ye yürüdüler.

Hepsi, adımlarını sertçe yere vurarak,
Giderlerdi, yolları toz dumana katarak.

Kılıçlar ellerinde, yürüdüler heybetle.
TaÅŸmıştı gönülleri, iman ve muhabbetle.

Bekliyordu müÅŸrikler Kâbe’de ÅŸu haberi:
Ki, gidip, HattaboÄŸlu katletmiÅŸ Peygamberi!

Lakin bu manzarayı görünce birdenbire,
DüÅŸtüler çok büyük bir üzüntü ve kedere.