Hazret-i Ömer Faruk, celalliydi bir hayli.
Lakin sırf Allah için olurdu böyle hali.

Bir gün, namaz kılarken Resulullahla bu zat,
Resul imam olmuÅŸtu, kendisi de cemaat.

Resulullah, namazda okuyunca bir âyet,
Birden hazret-i Ömer, celallendi be gayet.

Zira bu âyetinde, Hak teâlâ, Resule,
Fir’avnın bir sözünü bildiriyordu ÅŸöyle:

(Fir’avn, kendi kavmine demiÅŸti ki: Ey kavmim!
Sizin tapacağınız, en büyük tanrı benim.)

O, bunu iÅŸitince, kan sıçradı beynine.
DüÅŸündü: Nasıl söyler, Fir’avn bunu kavmine?

Fir’avnın o sözüne, pek çok gadaplanarak,
KonuÅŸtu o namazda, elinde olmayarak.

Dedi ki: (Ben olsaydım, o kâfirin yanında,
Kendisini, muhakkak öldürürdüm anında.)

Sonra namaz bitince, o Server selam verdi.
Bu konuÅŸması için, onu ikaz eyledi.

Buyurdu ki: (Tekrar kıl namazını ya Ömer!
Zira dünya kelamı, namazı ifsat eder.)

Tam kılacak idi ki o namazı bir daha,
Nazil oldu Cebrail, hemen Resulullaha.

Rabbimiz buyurdu ki: (Ey sevgili Habibim!
Ömer’in konuÅŸması, hoÅŸuma gitti benim.

Onun işbu namazı, gelmiştir yerine tam.
Hatta sevabını da, misliyle ettik ikram.

Zira biz, çok severiz gayreti çok olanı.
SevdiÄŸini çok sevip, böyle çok kayıranı.)

Yine hazret-i Ömer, bir gün evi önünde,
Hırkasını yamardı, sıcak bir yaz gününde.

GüneÅŸin harareti, pek fazla olduÄŸundan,
Mübarek vücudunu, yakmıştı güneÅŸ o an.

Dönüp, sertçe bakınca, o, güneÅŸe bir kere,
GüneÅŸin sıcaklığı, azaldı birdenbire.

Öyle ki, bulut yokken havada bir zerrecik,
Dünyayı, bir karanlık kapladı hemencecik.

O anda nazil oldu Cibril-i emin yere.
Rabbinin ÅŸu emrini getirdi Peygambere:

Hak teâlâ buyurdu: (Ey ÅŸerefli Peygamber!
GüneÅŸe, bir defa da ÅŸefkatle baksın Ömer.

Ona, yumuşaklıkla bakmaz ise o şayet,
GüneÅŸin sönen nuru, bir daha etmez avdet.)

Çağırdı Resulullah, Ömer ibnil Hattab’ı.
Bildirdi kendisine, Haktan gelen hitabı.

(Peki ya Resulallah!) diyerek o da tekrar,
GüneÅŸe, ÅŸefkat ile, bir daha etti nazar.

Sıcaklık ve ziyası, geldi eski haline.
Karanlıktan, ışığa kavuÅŸtu dünya yine.