Bir gün hazret-i Ömer, evinde otururken,
Dediler: (Elçi geldi, ÅŸimdi Bizans ilinden.)

Ä°çeri girmesine, verildi ona izin.
Girdi elçi içeri, bir hususu arz için.

Bizans imparatoru, bu elçisiyle meÄŸer,
GöndermiÅŸ Halifeye, bir garip hediyeler.

Ä°lki, bir (doÄŸan kuÅŸu), ikincisi, bir (köpek).
Ve bir ÅŸiÅŸe dolusu (zehir) ki, ÅŸiddetli pek.

Arz etti Halifeye iÅŸbu hediyeleri.
Ve anlattı tek be tek, ne ise hünerleri.

Dedi: (Bu doğan kuşu, avcıdır ki pek yaman,
Olmadı bugüne dek, pençesinden kurtulan.

Bu tazı köpeÄŸi de, kaçırmaz bir avını.
Görmedik bunca zaman, elinden kurtulanı.

Bu zehire gelince, pek fazla tesirlidir.
Zerresi, bir insanı öldürmeye kâfidir.

Varsa bir düÅŸmanınız, halkınızın içinde,
Ondan kurtulursunuz, bu zehir sayesinde.)

Dinledi o elçiyi, o gün hazret-i Ömer.
Lakin bu sözlerine, vermedi hiçbir deÄŸer.

Buyurdu ki: (Ey kiÅŸi, bir ÅŸey diyeyim sana.
MethettiÄŸin bu kuÅŸtan, fayda gelmez insana.)

Çözdürüp baÄŸlarını, sonra o kuÅŸcağızın,
Onun gözü önünde, salıverdi ansızın.

Sonra da buyurdu ki: (Bu köpek de lüzumsuz.
Zincire baÄŸlamışsın, bak hayvan çok huzursuz.)

Emir verip, çözdürdü onu dahi anında.
Saldı sonra dışarı, o elçinin yanında.

Sonra, aldı eline o zehir şişesini.
O anda, korku sardı Bizans’ın elçisini.

Buyurdu ki: (Ey kiÅŸi, dedin ki biraz önce:
Zerresi, bir insanı öldürüyor hemence.

Bunu, düÅŸmana karşı tavsiye ediyorsun.
Onlardan, bu zehirle kurtulursun diyorsun.

Lakin yoktur halkımdan bir kimse, bana düÅŸman.
Tek düÅŸmanım vardır ki, nefsimdir o da ÅŸu an.)

Elçi, merak içinde süzerken kendisini,
Yaklaştırdı ağzına, o zehir şişesini.

PeÅŸinden, Besmeleyi okuyup ihlas ile,
Ä°çti bütün zehiri, kalmadı biraz bile.

Elçi bunu görünce, dehÅŸete düÅŸtü birden.
Kaybetti kendisini, o anda hayretinden.

Ayılıp, Halifeyi sapasaÄŸlam görünce,
Kalbi, Ä°slamiyet’e meyletmiÅŸti iyice.

Kapandı Halifenin, nurlu ayaklarına.
Åžehadeti getirip, derhal geldi imana.

Gitmedi ondan sonra Bizans’a tekrar geri.
Ä°slam’a hizmet ile, geçti kalan günleri.