Bir gün hazret-i Ömer, bir grup sahabiyle,
Çıktılar Medine’den, Åžam’a gitmek azmiyle.

Var idi kendisinin, sadece bir devesi.
Gelirdi yanı sıra, Mugire nam kölesi.

Ä°kisinin bineÄŸi, tek bir deve olunca,
Sırayla binerlerdi deveye yol boyunca.

Bir saat kendi biner, köle yaya giderdi.
Sonra kölesi biner, kendi yere inerdi.

Åžam’a yakın gelince kafile en nihayet,
Mugireye gelmiÅŸti, binmede en son nöbet.

Lakin razı olmadı buna eshab-ı güzin.
Hemen arz ettiler ki: (Ya Emir-el müminin!

Gerçi binme sırası, gelse de Mugire’ye,
Åžam’a gelmiÅŸ bulunduk, siz binseniz deveye.

Zira yaya görürse, sizi merak edenler,
Yanılıp, kölenizi halife zannederler.)

Fakat o buyurdu ki: (Mugire’nindir nöbet.
Ben deveye binersem, nerde kalır adalet?

Ä°slam’ın nuru ile, aydınlandı kalbimiz.
Resulün ahlakıyle, düzeldi her halimiz.

Hak teâlâ bizlere, vermiÅŸken bu nimeti,
Deveye binmemizin, var mıdır bir kıymeti?

Ey Resulün eshabı, iyi düÅŸünsenize.
Eshab olmak ÅŸerefi, yetmez mi ÅŸimdi bize?)

Ve ÅŸereflendirdiler nihayet Åžam ÅŸehrini.
Halife, tellal ile, bildirdi ÅŸu emrini:

(SaÄŸ ve salim çıkmamız, belli deÄŸil bu yerden.
Kimin bir hakkı varsa, istesin gelip benden.)

Kölesi öne çıkıp, dedi ki: (Ey efendim!
Vaktiyle üstünüzde, bir hakkım kaldı benim.

Zira çekmiÅŸ idiniz, bir zaman kulağımı.
Åžimdi müsaadenizle, istiyorum hakkımı.)

Halife buyurdu ki: (Gel öyleyse kardeÅŸim!
Sen de çek benimkini, dünyada ödeÅŸelim.)

Dediler: (Ey Halife, arzımız şudur ki ilk,
GelmemiÅŸtir dünyaya, sizin gibi bir melik.

Caizken, efendinin köleyi terbiyesi,
DoÄŸru mu, onun sizden böyle hak istemesi?)

Buyurdu: (Bu iÅŸ mühim, sakın mani olmayın!
Bugün helallaÅŸmazsak, güç olur sonra yarın.)

Ve hazret-i Mugire, geldi ve çekti biraz.
Buyurdu: (Ey Mugire, ne için çekersin az?)

Dedi ki: (Ey efendim, fazla çekersem eÄŸer,
Korkarım senin hakkın, bana geçer bu sefer.)

Mugire’nin bu iÅŸte, ÅŸu idi ki gayesi,
Sevsin daha ziyade, kendini efendisi.

Zerre kadar ÅŸüphesi olsaydı bunda ÅŸayet,
Yapmazdı ona karşı, asla böyle hareket.