Ömer ibnil Hattab’ın, halifelik devrinde,
Medine’ye, bir kervan geldi günün birinde.

Abdurrahman bin Avf’a, Halife gidip o an,
Buyurdu ki: (Şehirde, konaklamış bir kervan.

Gel, seninle kervanı bekliyelim bu gece.
Beldemizde bir zarar görmesinler böylece.

EÄŸer onlar burada, görürlerse bir zarar,
Yarın mahÅŸer gününde, bunu bizden sorarlar.)

Velhasıl o kervanı, gece gidip beklerken,
Bir bebek ağlıyordu, yakındaki bir evden.

AÄŸlaması, çok uzun sürünce en nihayet,
Acıma duygusuyla, huzursuz oldu gayet.

Gidip ikaz etti ki annesini: (Ey hatun!
Bu masum yavrucağı, niçin aÄŸlatıyorsun?)

Dönüp baÅŸladıysa da, tekrar ibadetine,
ÇocuÄŸun aÄŸlaması, durmadı fakat yine.

Kaç defa gittiyse de o eve, fecre kadar,
BebeÄŸin aÄŸlaması, sürdü hep aynı karar.

Nihayet seher vakti, üzgün halde Halife,
Kadını ikaz için, gitti yine o eve.

Buyurdu: (Sen ne kadar merhametsiz kadınsın!
ÇocuÄŸuna bakmayıp, devamlı aÄŸlatırsın.)

Kadın, cevap olarak dedi ki: (Peki neden,
Beni azarlıyorsun, hiç halimi bilmeden?

Zira sütten kesmiÅŸim bunu ben, bir ay önce.
Karnı aç olduÄŸundan, hep aÄŸladı bu gece.)

Buyurdu ki: (Anladım sebebini ey hatun!
Peki, niçin sütünü erken kestin sen bunun?)

Dedi ki: (Ä°nsaf versin, Allah Halifemize.
Bir çocuk süt emerken, nafaka vermez bize.

Nafaka parasını almak için, mecburen,
Vaktinden daha evvel sütten kestim bunu ben.)

O anda Halifenin, hüzün çöktü içine.
Oradan, aÄŸlayarak yöneldi mescidine.

Ä°mam oldu ise de, çıkmıyordu avazı.
Ağlama sebebiyle, zor kıldırdı namazı.

Sahabeye dönerek, aÄŸlamaklı sesiyle,
Dedi: (Yazıklar olsun, sizin halifenize!

Zira onun verdiÄŸi bir kararın yüzünden,
Bir anne, bebeÄŸini erken kesmiÅŸ sütünden.)

Sonra emir buyurdu cümle münadilere,
Ki, hemence ÅŸu emri duyursunlar her yere:

(Her kimin oğlu veya kızı olursa eğer,
Anında Halifeye, etsinler bunu haber.

Her çocuk, bir deftere, hemen kaydedilecek.
Ve ona, beytülmaldan, nafaka verilecek.

Badema hiçbir kadın, bu nafaka yüzünden,
Erkenden bebeÄŸini, kesmesinler sütünden.)