Hazret-i Ömer Faruk, her gece, muntazaman,
Şehrin sokaklarını, dolaşırdı her zaman.
Gayesi ÅŸu idi ki, varsa dertli bir kimse,
Ona yardım etsin de, kurtarsın mümkün ise.
Fakir ve gariplere, gizli yardım yapardı.
Buna raÄŸmen o yine, devam üzre aÄŸlardı.
Bir gün ona sordular: (Hikmeti ne ki acep,
Görürüz, devam üzre aÄŸlayıp inlersin hep?)
Buyurdu ki: (Bir koyun, Fırat’ın kenarında,
Gezerken, bir kurt gelip onu kapsa bir anda,
Yarın mahÅŸer gününde, korkarım ey insanlar,
Onun hesabını da, yine benden sorarlar.)
Amr ibni As’ın oÄŸlu, Abdullah hazretleri,
Der ki: Gördüm rüyada, ben hazret-i Ömer’i.
Ona sual ettim ki: (Ya Emir-el müminin!
Rabbinin huzurunda, nasıl sual edildin?)
Ben bunu sorduÄŸumda, bitkin ve çok yorgundu.
Sordu ki: (Ben öleli, ne kadar zaman oldu?)
Dedim ki: (Bir yıl oldu, ne için sordun acep?)
Dedi: (Åžimdiye kadar, hesap veriyordum hep.
Rahmeti, gadabını aÅŸmasaydı Allah’ın,
Pek zordu kurtulması yoksa ibni Hattab’ın.)
Bir gün hazret-i Ömer, sahabe-i kiramdan,
Hazret-i Huzeyfe’yle otururken bir zaman,
Buyurdu: (Ya Huzeyfe, malumdur ki, o Server,
Münafık olanları, vermiÅŸti sana haber.
Çok rica ediyorum, lütfen bana beyan et.
Bende, münafıklıktan var mı hiçbir alamet?)
O ise cevabında, dedi: (Sen, ne diyorsun?
Sende böyle alamet yoktur, Allah korusun.)
Bir gün Herem bin Hayyan, geldi Veysel Karni’ye.
Rica etti: (Bana bir nasihat eyle!) diye.
O dahi buyurdu ki: (Ey Herem ibni Hayyan!
Unutma ki, öldüler senin annen ve baban.
Bir nice Peygamberler aleyhimüssalevat.
Hem Hüdâ’nın Habibi, o dahi etti vefat.
Hazret-i Ebu Bekir ve birçok sahabiler,
KardeÅŸim Ömer dahi vefat etti, vah Ömer!)
Onun son haberine, şaşırdı Herem fakat.
Dedi: (Ömer hayatta, etmedi henüz vefat.)
Üveys, tekrar etti ki: (Elbette öldü Ömer.
Bana, onun mevtini, Rabbimiz verdi haber.
Kendini de ölmüÅŸ bil sen de ey Ä°bni Hayyan!
Ve hatta sen ölümü, unutma hiçbir zaman.
Kavmine, akrabana varınca sen de bizzat,
Ölümü hatırlatıp, eyle öÄŸüt nasihat.)
Ä°bni Hayyan ayrılıp, gelince Medine’ye,
Ä°ÅŸitti Ömer Faruk, dünyadan göçtü diye.
|
