Ümeyr ibni Veheb ki, iman etmeden önce,
Küffâr tarafındaydı, meÅŸhur Bedir cenginde.

Bir oÄŸlu esir olup, firar etti kendisi.
Bu hususu, Safvan’la, konuÅŸtular ikisi.

Safvan dedi: (Ya Ümeyr, Bedir’den sonra bana,
Yaşamanın bir tadı kalmadı benden yana.)

Ümeyr dedi: (Vallahi, bu sözün tam yerinde.
OÄŸlum, hâlâ esirdir Müslümanlar elinde.

EÄŸer borcum olmasa, düÅŸünmesem maiÅŸet,
Onun intikamını alırdım gidip elbet.)

Safvan dedi: (Ya Ümeyr, maiÅŸet ve borcunu,
Üstüme alıyorum, sen düÅŸünme hiç onu.

Bu hususta, yapacak bir ÅŸeyin varsa ÅŸayet,
Hiç durma, Medine’ye ÅŸimdi eyle hareket.)

Ümeyr memnun olmuÅŸtu, kalktı hemen yerinden.
Dedi: (Kurtulamazlar, artık benim elimden!)

Kılıcını sıyırıp, zehirledi iyice,
Eteğinin altına, yerleştirdi gizlice.

Daha sonra pür hiddet, devesine binerek,
UlaÅŸtı Medine’ye, kendini gizleyerek.

Tam mescidin önünde, inerken devesinden,
Hazret-i Ömer görüp, yapıştı ensesinden.

Zira firasetiyle, tanımıştı kendini,
Ve bilmiÅŸti, kötü bir maksatla geldiÄŸini.

Hazret-i Ömer ile, eshabdan bazı zevat,
Çıkardılar Ümeyr’i, Resule hem o saat.

Ona sual etti ki, ÅŸanı büyük Peygamber:
(Mekke’den Medine’ye, niçin geldin ya Ümeyr?)

Dedi ki: (Ya Muhammed, geldim, rica edeyim.
Oğlumu bağışlarsan, alıp geri gideyim.)

Buyurdu: (Eteğinin altında gizlediğin,
O zehirli kılıcı, ne sebeple getirdin?

Sonra sen Safvan ile, Mekke’de, bir odada,
Nasıl anlaşmıştınız, beyan eyle onu da.)

Ümeyr çok ÅŸaşırmıştı, başını eÄŸdi öne.
Bir şeyler oluyordu, o sırada kalbine.

Ne konuÅŸtular ise Safvan’la, teker teker,
Bütün tafsilatıyla söyleyince Peygamber,

Mahcubiyet içinde, deÄŸiÅŸti benzi birden.
Dedi: (Hak Peygambersin, iman ettim ÅŸimdi ben.

Zira işitmemişti, kimse bu şartımızı.
Hak teâlâ bildirdi, sana bu sırrımızı.)

Kelime-i ÅŸehadet getirerek o anda,
Müslüman oluverdi, Resulün huzurunda.

Ümeyr der ki: (Önceden, Allah’ın Resulünün,
Dinini söndürmeye çalışırken gün be gün,

Şimdi, aynı gayret ve samimiyetle yine,
Çalışırım Allah’ın dininin nusretine.)