Allah’ın rızasıydı onun tek düÅŸüncesi.
Yok idi bundan baÅŸka, bir maksat ve gayesi.

Hak ve doÄŸru ne ise, söyler idi ihlasla.
Bu babta, hiçbir ÅŸeyden çekinmezdi o asla.

Onun fetvalarına, herhangi siyasi bir,
DüÅŸünce, güç ve baskı, katiyen girmemiÅŸtir.

Åžahsi dostluk, düÅŸmanlık ve nefsani arzular,
Dünyalık bir menfaat, karışmamıştır zinhar.

DoÄŸruyu, Allah için söyler idi ihlasla.
Zerre kadar bir taviz, vermezdi bunda asla.

Ä°lim, heybet ve vakar, tatlı dil ve güleryüz,
O, bunlarda fazlaca eylemiÅŸti temayüz.

Muarızlara bile, sükunetle davranır,
Güzel ahlakı ile, gösterirdi hep sabır.

O, asla kapılmazdı heyecan ve telaşa.
Ä°kna yoluna gidip, yapmazdı münakaÅŸa.

Kuvvetli şahsiyeti ve keskin zekasıyla,
Aklı, ilmi, heybeti ve güzel ahlakıyla,

Ä°nsanların içine, sanki nüfuz ederdi.
Herkese tesir eder, kalbleri cezbederdi.

Dini meseleleri, misaller göstererek,
Öyle anlatırdı ki güzel izah ederek,

Nice peÅŸin hükümlü muarızları bile,
İkna oluyorlardı, bu izahları ile.

Bütün Müslümanları, iman ve itikatta,
BirleÅŸtirip, onlara (baba) oldu adeta.

Dini bozmak isteyen, bozgunculuk çıkaran,
Kimseleri de sezip, vermedi fırsat, eman.

DoÄŸruyu, onlara da güzelce anlatarak,
İtikatta, birliği sağladı tam olarak.

Koyup o fıkha dahi, birçok esas ve düstur,
Ä°kinci hicri asrın, müceddidi olmuÅŸtur.

Bazı hadislerinde, yine Resul-i ekrem,
Åžöyle meth eylemiÅŸtir kastederek onu hem:

(Nasıl öÄŸünüyorsa Adem Nebi, benimle,
Ben dahi öÄŸünürüm, ümmetimden biriyle.

Ä°smi Numan, künyesi Ebu Hanife’dir ki,
Ümmetimin ışığı, o zattır elbette ki.)

(Nasıl öÄŸünürlerse, Peygamberler benimle,
Ben de öÄŸünüyorum, Ebu Hanife ile.

Onu seven bir kimse, beni de sevmiÅŸ olur.
Onu sevmeyen ise, beni sevmemiÅŸ olur.)

(Ümmetimden birisi, ihya eder Ä°slam’ı.
Numan ibni Sabit’tir, o âlim zatın nâmı.)

(Ümmetimden, yükselen olacak her asırda.
En çok, Ebu Hanife yükselir zamanında.)

Bu hadis-i ÅŸerifler, onu kastetmektedir.
Onun büyüklüÄŸüne, en kuvvetli senettir.