Dini öÄŸretmek için Medineli müminler,
Hazret-i Peygamberden muallim istediler.
Ä°ÅŸte bu maksat ile Allah’ın Peygamberi,
Gönderdi Medine’ye Mus’ab ibni Umeyr’i.
O, bir evi kendine, edinip bir merkez üs,
Ä°slam’ı yaymak için çalıştı gece gündüz.
Müsait kimseleri o eve getirerek,
Ä°slam’ı bildirirdi, güler yüz göstererek.
Bir reisi vardı ki, o zaman kabilenin,
Ä°man ile müÅŸerref olmamıştı o hemin.
Bu, Sa’d bin Muaz ki, vakıf oldu bu iÅŸe.
Mani olmak istedi bu hayırlı gidişe.
Lakin ev sahibiyle akraba olduÄŸundan,
Bir ÅŸey diyemiyordu kendisine doÄŸrudan.
Bu maksatla dedi ki Üseyyid bin Hudayr’e:
(Mani ol git ÅŸu evde, Mus’ab bin Umeyr’e.
Mekke’den, ÅŸehrimize ne için gelmiÅŸ o zat?
Onu görüp, haline vakıf ol gidip bizzat.)
Üseyyid, mızrağını alarak çıktı evden.
Mus’abın bulunduÄŸu o eve vardı hemen.
Konuşmaya başladı girer girmez hiddetle.
Dedi ki: (Niçin geldin buraya, ne niyetle?
Yalan ÅŸeyler söyleyip, halkı aldatıyorsun.
Bilinmeyen bir dine onları sokuyorsun.
Olmak istemiyorsan eğer ki hayatından,
Acele ayrılıp git bizim vatanımızdan.)
Mus’ab, yumuÅŸaklıkla eyledi ki ÅŸöyle arz:
(Safa geldin, hele gel, ÅŸuraya otur biraz.
Önce bizi dinleyip, vakıf ol gayemize.
BeÄŸenirsen kabul et, mani ol yoksa bize.)
Onun bu nazikane ve yumuÅŸak halini,
Görmek, yumuÅŸatmıştı Üseyyid’in kalbini.
(DoÄŸru söyledin) deyip, mızrağını bu kere,
Saplayarak oturdu gösterdiÄŸi bir yere.
Mus’ab, güler yüz ile onunla sohbet etti.
Anlattı tatlı tatlı ona Ä°slamiyet’i.
Kur’an-ı kerim’den de okudu birkaç âyet.
Üseyyid dinleyince, duygulandı begayet.
Bunlar ne güzel ÅŸeyler dedi kendi kendine.
Sordu: (Ne yapmak lazım girmek için bu dine?)
Mus’abın dediÄŸini o da tekrar ederek,
Ä°man etti orada, ÅŸehadet getirerek.
Ve dedi ki: (Bu yerde, var ki Sa’d bin Muaz,
O iman eder ise, iman eder cümle nas.)
Sonra huzur içinde, ayrılarak o evden,
Sa’d ibni Muaz’ın yanına geldi hemen.
Sürur senesi
Üseyyid’e sordu ki Sa’d bin Muaz hemen:
(O Mekkeli adamı kovdun mu o haneden?)
Cevabında dedi ki: (Gittim onun yanına.
Sözlerini dinleyip, çok hayran oldum ona.
Bana, öyle hoÅŸ ÅŸeyler okudu ki ya Sa’d!
Onların tesiriyle bir hoş oldum o saat.)
Sa’d kalktı hışımla, vardı hemen o eve.
Girerek, çok hiddetle baÅŸladı söylenmeye.
Ve hazret-i Mus’aba dedi ki: (Sen bana bak!
Bu diyardan çekil git, yoksa fena olacak.)
Lakin Mus’ab bin Umeyr, onu, güler yüz ile,
Karşılayıp dedi ki: (Sakin ol, otur hele.)
Gayet nazik olarak dedi: (Ey ibni Muaz!
Ä°stersen gayemizi eyleyeyim sana arz.
Sözlerimiz hoÅŸuna gider ise, ne a’la.
Aksi halde bu yeri terk ederiz pekala.)
Bu yumuÅŸacık sözler, onu sakinleÅŸtirdi.
Dedi: (Ne okuyorsan bana da oku haydi.)
Mus’ab, Ä°slamiyet’i anlattı ona önce.
Sa’d çok duygulandı Mus’abı dinleyince.
Kalbinde, tatlı tatlı bir şeyler oluyordu.
Sanki temiz bir şeyle kalbi yıkanıyordu.
Sonra Kur’an okudu Mus’ab tatlı sesiyle.
Kendinden geçiyordu o, bunun tesiriyle.
Okuması bitince, dedi ki ona ilkin:
(Ne yapmam gerekiyor imana gelmek için?)
Kelime-i tevhidi öÄŸrendi sevinerek.
O da iman eyledi ÅŸehadet söyleyerek.
Sonra koştu evine ve aldı abdestini.
Topladı etrafına cümle kabilesini.
Üseyyid bin Hudayr’ı dahi alıp yanına,
Åžöyle hitab eyledi EÅŸhel oÄŸullarına:
(Nasıl biliyorsunuz siz beni ey insanlar?)
Onlar, hep bir ağızdan ÅŸöyle cevapladılar:
Dediler: (Elbette sen, bizim reisimizsin.
Canımızı istesen, veririz senin için.
Bize, ne emredersen getiririz yerine,
Sana mutlak tâbiyiz, muntazırız emrine.)
Dedi ki: (Öyle ise, olsun ki haberiniz,
Ben ÅŸimdi Müslümanım, siz de iman ediniz.)
O böyle söyleyince, bilcümle kabilesi,
Hiç itiraz etmeden, imana geldi hepsi.
Kırdılar putlarını, hem kendi elleriyle.
Çınladı yer gök o gün, hep tekbir sesleriyle.
Bu hadiseden sonra, cümle Medineliler,
Evs ve Hazrec, tamamen hep imana geldiler.
Buna, Resulullah da pek çok sevindiÄŸinden,
(Sürur senesi) dendi bu seneye bu yüzden.
|
