Medineli Eshabdan, muhterem bir sahabi.
(Gasil-ül melaike) lakabının sahibi.

Resulullah, Ä°slam’ı tebliÄŸ ettiÄŸi zaman,
Hiç tereddüt etmeden, severek etti iman.

Ne zaman ki yapıldı Bedir muharebesi,
Henüz genç ve bekardı o günlerde kendisi.

Lakin bir müddet sonra, Abdullah bin Übey’in,
Kızı Cemile ile nikahı oldu bir gün.

Bir hafta sonra dahi, olacaktı düÄŸünü.
Hem de Uhud savaşı vardı ertesi günü.

Nihayet düÄŸün olup, gerdeÄŸe girdiÄŸinde,
BambaÅŸka bir heyecan vardı onun içinde.

O, yarın yapılacak cengi düÅŸünüyordu.
Büyük sabırsızlıkla yarını bekliyordu.

Hele ÅŸehid olursa, ne büyük saadetti.
O, gerdek gecesinde hep bunu hayal etti.

Sabahleyin kapıldı birden bir endişeye.
Ya savaÅŸa vaktinde yetiÅŸemezsem! diye.

Kılıcını kaparak, acele çıktı evden.
Ve lakin gusletmeyi unuttu aceleden.

Resulullah safları düzelttiÄŸi zamanda,
O da koÅŸup, süratle safa girdi son anda.

Gönlünde ÅŸehid olmak arzusu yatıyordu.
Bu arzusu, gitgide daha da artıyordu.

MüÅŸriklerin ordusu bozuldu çok geçmeden.
Hep birden kaçışmaya baÅŸladılar bu cenkten.

O sırada küffârdan Åžeddad bin Esved adlı,
Bir kâfir, Hanzala’yı sırtından mızrakladı.

Kanları fışkırırken o mızrağın yerinden,
İkinci mızrağını sapladı yine birden.

Bu ikinci darbeyle, yıkılıp düÅŸtü yere.
Åžehadet ÅŸerbetini içmiÅŸ oldu bu kere.

Allah’ın Sevgilisi, bu cengin sonrasında,
Buyurdu ki: (Ben bugün, yerle gök arasında,

Hanzala'yı gördüm ki, etrafında melekler,
Onu, Cennet suyuyla yıkayıp gaslederler.)

Sahabeden biri de, dedi: (Gördüm ben dahi.
Hanzala'nın başından su damlardı Vallahi.)

Resul'ün emri ile, zevcesi Cemile’ye,
Soruldu hadisenin hikmeti nedir? diye.

Dedi: (DüÄŸün gecesi, o, baÅŸka âlemdeydi.
Ertesi gün olacak cengin hevesindeydi.

Harbe yetiÅŸemezsem halim ne olur? diye,
sabahleyin erkenden düÅŸtü bir endiÅŸeye.

Ä°ÅŸte bu heyecanla geçirdi o geceyi.
Acele evden çıkıp, unuttu gusletmeyi.)

Böyle yüksek idiler iÅŸte eshab-ı kiram.
Onların gayretiyle, ulaştı bize İslam.