Ammar bin Yasir der ki: Bir gün iman etmeden,
Allah'ın Resulüne gitmek geldi içimden.

O gün, Resulullahı bir göreyim diyordum.
Huzurunda Müslüman olmayı istiyordum.

Gittiğimde Süheyb’e rastladım oralarda.
Beni görüp sordu ki: (Ne yaparsın burada?)

Gayemi söyleyince, o dedi ki: (Vallahi,
Aynen bu maksat ile gelmiş idim ben dahi.)

İkimiz beraberce girdik huzurlarına.
İman edip, katıldık müminlerin safına.

Müşrikler haber aldı Ammar iman edince.
Çok ağır işkenceler yaptılar ona nice.

Derlerdi ki: (Allah'ı inkâr et, dön dininden.
Yalnız Lat ve Uzza'ya tap, kurtul elimizden.)

O da, her defasında onları ederdi red.
Derdi ki: (Rabbim Allah, peygamberim Muhammed.)

Müşrikler, bu cevaba sinirlenerek yine,
Ağır taş koyarlardı göğsünün üzerine.

Bazen kuyu içine, insafsızca atarak,
Öldürmek isterlerdi onu suda boğarak.

Bir gün Resulullahın gelerek huzuruna,
(Takatımız kalmadı) diye arz etti Ona.

Resulullah üzülüp, buyurdu: (Sabrediniz!)
Sonra iki elini açıp Peygamberimiz,

Buyurdu ki: (Ya Rabbi, Ammar ailesinden,
Cehennem azabını tattırma birine sen.)

Validesi Sümeyye, sonra babası Yaser,
Ve kardeşi Abdullah hepsi iman ettiler.

Müşrikler nasıl cefa yaparlarsa Ammar’a,
Daha ziyadesini yaparlardı bunlara.

Bunlara da (İslam’ı inkâr edin!) derlerdi.
Onlar, her defasında bunu reddederlerdi.

Derlerdi: (Derimizi yüzseniz de bizim siz,
Yine de bu hususta dinlemeyiz sizi biz.

Ve hatta dilim dilim bizi doğrasanız da,
Yine göremezsiniz bizi siz aranızda.)

Yine bir gün kâfirler, Yaser ailesine,
Dayanılmaz cefalar edip o gün hepsine,

Hazret-i Yaser ile oğlu Abdullah’ı hem,
Okla şehid ederek verdiler büyük elem.

Ebu Cehil alçağı, Sümeyye Hatunun da,
İple ayaklarını bağlayıp en sonunda,

İplerin uçlarını, iki ayrı deveye,
Bağlatıp, sürdü sonra, ters istikametlere.

Bu korkunç işkenceyle, vücudu parçalanan,
Sümeyye hazretleri, ilk şehid oldu o an.

Bunu, Resulullah ve eshabı öğrenince,
Daha sıklaştırdılar saflarını iyice.