Hanım sahabilerden var ki Ümmü Habibe,
Ebu Süfyan bin Harbin kerimesiydi hem de.

Müminlerin annesi, zevcesiydi Resulün.
YetmiÅŸüç yaÅŸlarında vefat etti o bir gün.

Önce, Resulullahın halası oÄŸlu olan,
Ubeydullah bin CahÅŸ’la evlenmiÅŸti bir zaman.

Ä°slamiyet gelince, hem kendisi, hem beyi,
Büyük ÅŸeref bildiler Ona iman etmeyi.

Lakin maruz kaldılar Kureyş'in cefasına.
Hicret etti onlar da, bir gün HabeÅŸistan'a.

Ubeydullah, orada aldanıp papazlara,
Dinini terk ederek, mürted oldu bir ara.

Zengin olmak arzu ve hevesiyle o ahmak,
Çıktı Ä°slam dininden, hıristiyan olarak.

Zaten Ümmü Habibe, rüyasında o günü,
Gayet çirkin görmüÅŸtü kocasının yüzünü.

Rüyanın tabirini düÅŸünürdü ki, o an,
Beyi gelip dedi ki: (Ben oldum hıristiyan.

Senin dahi bu dine istiyorum girmeni.
Çok zengin olacağız, gel haydi, dinle beni.)

Lakin Ümmü Habibe, sert cevap verdi ona.
Dedi: (Vermem dinimi, ben bu dünya uÄŸruna.

Versen de hatta bana, dünyanın tamamını,
Vermem karşılığında, yine de imanımı.)

Dinindeki sebatı görünce onun beyi,
Gadaplanıp, boÅŸadı bu Ümmü Habibe’yi.

Dedi ki: (Öyle ise, sürünmeye devam et.
Bu halinle, ölürsün pek yakında sen elbet.)

O, Ümmü Habibe’nin beklerken ölümünü,
Çok geçmeden, kendisi ölüp gitti bir günü.

Ä°ÅŸitti Resulullah bu hali Medine'den.
MüÅŸfik kalbi üzüldü olan bu hadiseden.

HabeÅŸ padiÅŸahına bir mektup göndererek,
Ona ÅŸöyle buyurdu bu iÅŸten bahsederek:

(Evlenmek istiyorum Ümmü Habibe ile.
Nikahımı yaparak, gönder onu biriyle.)

Resulün arzusunu bildirdi kendisine.
O dahi bu teklifi, nimet bildi nefsine.

NecaÅŸi de sevinip, memnun oldu begayet.
Cümle Müslümanları saraya etti davet.

Nikahlarını kıyıp, verdi çok hediyeler.
Mücevher gerdanlıklar, bilezikler, yüzükler.

Girip, Ümmü Habibe Resulün nikahına,
KavuÅŸtu imanının o gün mükafatına.

O, Resulün nikahı altına girmesiyle,
Müjdelendi Cennetin yüksek derecesiyle.

Zira mümin olarak vefat eden hanımlar,
Cennette, beylerinin yanlarında olurlar.

Bu, öyle müjdedir ki, ölçülemez kıymeti.
Hiç kalır buna göre dünyanın her nimeti.