Hazret-i Ali der ki: (Dört kitabın içinde,
Bulunan bilgilerin, bilirim hepsini de.

Tevrat, Ä°ncil, Zebur’da var ise ne bilgiler,
Söylerim, onlar dahi beni tasdik ederler.)

Ä°badetleri dahi öyle fazla idi ki,
Her kişi yapamazdı onun yaptığı gibi.

YumuÅŸak huylu idi, hiç kızmazdı boÅŸ yere.
Şefkatli davranırdı kendinden acizlere.

Hiddetli olsa bile savaÅŸlarda bir hayli,
Lakin sulh zamanında yumuşaktı her hali.

Kanber adlı kölesi vardı ki kendisinin,
O, severek yapardı hepsini hizmetinin.

Bir gün, bu kölesini çağırmak etti icab.
Seslendi, lakin ondan gelmedi hiçbir cevap.

Daha yüksek ses ile çağırdı onu yine.
Lakin yine bir cevap gelmedi kendisine.

Halbuki bu sesleri, köle iÅŸitiyordu.
Ve lakin bile bile hiç cevap vermiyordu.

Hazret-i Ali ise düÅŸünür idi ki hep:
(Kanber cevap vermiyor, dışarda yok mu acep?

Kapıda duruyordu halbuki biraz evvel.
Ä°ÅŸitmesi lazımdı bu sesimi mükemmel.)

Yedi defa çağırıp, bir cevap gelmeyince,
Allah aslanı Ali meraklandı iyice.

Kanber’i bulmak için, dışarı çıktı hemen.
Ve lakin çıkar çıkmaz, dona kaldı hayretten.

Zira Kanber, dururdu tam kapının önünde.
Üstelik de korkmadı hiç onu gördüÄŸünde.

Buyurdu ki: (Ey Kanber, burada duruyorsun.
Ne için çağırmama bir cevap vermiyorsun?)

Dedi ki: (Ey efendim, duydum hep sesinizi.
Lakin cevap vermeyip imtihan ettim sizi.

Baktım kızacak mısın ben cevap vermeyince?
Kazandın imtihanı hiç öfkelenmeyince.)

Buyurdu ki: (Ey Kanber, iç yüzü ÅŸu ki iÅŸin,
Kolayca öfkelenmem dünyalık ÅŸeyler için.

Lakin bu imtihana seni teÅŸvik edeni,
Kızdırmak maksadıyla azad ettim ben seni.)

Onu, bu imtihana, şeytandı teşvik eden.
Onu azad ederek ÅŸeytanı üzdü hemen.

Hazret-i Ömer Faruk, bir ÅŸey alsa çarşıdan,
Kendi taşır, vermezdi kimseye hiçbir zaman.

Hizmetçisi dedi ki: (Halifesiniz sizler.
Hafiflik verir size bu gibi basit iÅŸler.)

Buyurdu ki: (Bir baba, kazanıp helalinden,
Taşırsa aldığını, kaybetmez kemalinden.

Hem de her adımına, alır sevap ve ecir.
Hak teâlâ indinde, hatta daha yücelir.)