Ahmet Mekki Efendi buyurdu ki: (Aman ha!
Sakın gaflet edip de, girmeyin bir günaha.

Her işi, dine uygun yapın ki siz muhakkak,
Zira hesap soracak her iÅŸten cenâb-ı Hak.)

Bir gün de buyurdu ki: (Âlimleri eÄŸer biz,
Tanımamış olsaydık, ne olurdu halimiz?

Onların kitabını okumak suretiyle,
Ä°slam’ın ahkamını, öÄŸrendik bilvesile.

Ayırdık bu sayede hakkı, bâtıl olandan.
Dünyada büyük nimet, var mıdır daha bundan?

Küfürden kurtardılar bizleri o kitaplar.
Yoksa sonsuz azaba olacaktık giriftar.

Âlimler buyurdu ki: EÄŸer mümin kimseler,
Cennette verilecek nimetleri bilseler,

Yani amellerine karşılık, Rabbimizin,
VereceÄŸi nimeti, etseler biraz tahmin,

O an, kendilerini unuturlar neÅŸeden.
Sokakta oynarlardı, hiç bir ÅŸey düÅŸünmeden.

Nitekim Sahabeden, Bilal-i HabeÅŸi de,
Oynamaya baÅŸladı, bir gün mescit içinde.

Hazret-i Ömer görüp, buyurdu ki: (Ya Bilal!
Hiç mescidin içinde oynanır mı, ne bu hal?)

O ise oynamaya yine devam ederek,
Ve Resul-i ziÅŸânı iÅŸaret eyleyerek,

Buyurdu ki: (Mescidin sahibi oradadır.
Bana mani olmaya, sırf Onun hakkı vardır.)

Hazret-i Ömer Faruk ÅŸaşırdı buna daha.
Hemen gidip arz etti bunu Resulullaha.

Çağırdı Resulullah Bilal-i HabeÅŸi’yi.
Ve sual eyleyince kendisinden bu ÅŸeyi,

Dedi: (Ya Resulallah, neÅŸeden oynuyorum.
Rabbime, bir ÅŸey için teÅŸekkür ediyorum.)

Çünkü Allah, her ÅŸeyi sana ihsan eyledi.
Velakin bir ÅŸey var ki, onu sana vermedi.)

(O nedir?) buyurunca, dedi ki: (Hidayettir.
İnsanların kalbine, iman nuru vermektir.

Bu, elinde olsaydı, ederdi herkes iman.
Hep Müslüman olurdu bilcümle Arabistan.

Hem önce, akrabanı getirirdin imana.
Onlardan, sıra bile gelmezdi belki bana.

Senin akrabaların seni inkâr ederken,
Ben sana iman ettim, bir HabeÅŸli köleyken.

Senin vasıtan ile inandım, seni sevdim.
Bu HabeÅŸli Bilal’e bahÅŸetti bunu Rabbim.

Bu, Onun ihsanıdır, ÅŸükür elhamdülillah.
Bu yüzden oynuyorum iÅŸte ya Resulallah.)