Uhud cenginden sonra, o ÅŸanlı mücahidler,
Åžehid olan Eshabı önce tesbit ettiler.

Ve Hazret-i Hamza’nın halini görür görmez,
Ağladı Resul ile Eshabdan hemen herkes.

Zira kesmişler idi burnunu, kulağını.
Bununla da kalmayıp, yarmışlardı karnını.

Resulullah ve Eshab, bu üzüntüde iken,
Bir kadını gördüler telaÅŸ içinde gelen.

Safiyye Hatun idi o gelen üstün kadın.
Halası oluyordu hem de Resulullahın.

Peygamber-i ziÅŸânın ÅŸehadetini, o da,
Medine’de iÅŸitip, koÅŸturmuÅŸtu Uhud’a.

Kız kardeÅŸi olurdu hem Hazret-i Hamza’nın.
Annesiydi ayrıca Zübeyr ibni Avvam’ın.

Resulullah, halası Safiyye’yi görünce,
Zübeyr ibni Avvam’a buyurdu ki hemence:

(Anneni geri çevir, görmesin ÅŸehidleri.
KardeÅŸini görürse, dayanamaz yüreÄŸi.)

Resulün bu emrini tebliÄŸ etmek üzere,
KoÅŸtu Hazret-i Zübeyr, annesi Safiyye’ye.

O ise, heyecanla sordu ki ona hemen:
(Ey oÄŸlum, bana önce haber ver Peygamberden.)

Dedi ki: (AnneciÄŸim, ÅŸükür elhamdülillah.
SaÄŸ ve selamettedir ÅŸu anda Resulullah.)

Ferahladı ise de alınca bu haberi,
Yine görmek istedi gözüyle Peygamberi.

Hazret-i Ali dahi gelmişti yanlarına.
Gösterdi o Serveri bu mübarek hatuna.

Safiyye, saÄŸ ve salim görünce Peygamberi,
Sevinip ferahladı, kalmadı bir kederi.

Daha sonra, kardeÅŸi Hamza’yı etti merak.
Onu görmek istedi ÅŸehidlere bakarak.

Lakin Hazret-i Zübeyr, durdurdu annesini.
Dedi: (Resulullahın bakmana yoktur izni.)

Safiyye Hatun ise, dedi ki: (Ey evladım!
Hamza'nın ahvalinden ben dahi haberdarım.

Bu hale, Allah için uÄŸradı elbet o da.
Daha beterlerine razıyız biz bu yolda.

Allahü teâlâdan ne gelirse, razıyız.
Ne ki Ondan geliyor, sabredip katlanırız.)

O böyle söyleyince, gitti Hazret-i Zübeyr.
Annesinin sözünü Resule verdi haber.

Resulullah, duyunca onun bu haberini,
Buyurdu: (Öyle ise, görsün biraderini.)

Safiyye hazretleri, alınca buna izin,
Cesedinin başına geldi aziz şehidin.

Baş ucunda oturup, sessiz sessiz ağladı.
Takdire razı olup, sabıra bel bağladı.