Ebu Zer-i Gıfari, vakta ki etti iman,
Ä°stedi ki, kavuÅŸsun bu devlete her insan.

O, Müslüman olmanın sevinciyle, bu kere,
Söyledi imanını Kâbe’de aÅŸikâre.

MüÅŸrikler bunu duyup, üstüne saldırdılar.
Bayılıncaya kadar, taş ve sopa vurdular.

Sonra hazret-i Abbas görüp bu olanları,
Ebu Zer’i kurtarıp, ikaz etti onları.

Dedi: (Öyle bir yerde oturur ki bu adam,
Ticaret kervanınız, önünden geçiyor tam.

Buna öyle eziyet, iÅŸkence ederseniz,
Bir daha siz oradan nasıl geçeceksiniz?)

MüÅŸriklerin elinden kurtulunca Ebu Zer,
Resulün huzuruna geliverdi bu sefer.

Resulullah buyurdu: (Dön git memleketine.
O yörenin halkını, çağır Ä°slam dinine.)

Bu emir üzerine, yurduna etti avdet.
Ä°nsanları toplayıp, Ä°slam’a etti davet.

Dedi ki: (Hakiki din, Ä°slamiyet’tir ancak.
Ve bir tek ilah vardır ibadet yapılacak.

O hakiki ilah da, Allah'tır ki, O birdir.
Ve hazret-i Muhammed, Onun Peygamberidir.)

BirçoÄŸu, bu sözlere edince hep itiraz,
Kabile reisleri dedi ki: (Susun biraz!)

Ebu Zer-i Gıfari ÅŸöyle dedi o zaman:
(KardeÅŸlerim, vakta ki ben Müslüman olmadan,

Bir gün, Nuhem putunun yanına gitmiÅŸ idim.
Önüne süt koyarak, geriye çekilmiÅŸtim.

Biraz sonra bir köpek, geldi onun önüne.
Sütü içip, o putun pisledi üzerine.

Pis bir köpeÄŸin bile, böyle büyük hakaret,
EylediÄŸi bir puta edilir mi ibadet?)

Herkes başını eÄŸmiÅŸ, öylece dinliyordu.
Ä°çlerinden birisi, kalktı ve ÅŸöyle sordu:

(Senin bu bahsettiÄŸin Peygamber neler diyor?
Onun getirdiÄŸi din, neleri emrediyor?)

Dedi: (O buyurur ki, hakiki ilah birdir.
O, her ÅŸeyin sahibi ve mutlak malikidir.

Ä°yi, güzel ahlaka çağırıyor herkesi.
İnsanları huzura erdirmektir gayesi.

Diyor ki: Hiç kimseye yapmayın bir haksızlık.
Zira fena ÅŸeylerdir her türlü ahlaksızlık.

Ä°çki, kumar, zinaya yaklaÅŸmayın ki zinhar,
Çünkü insanlar için, çok zararlıdır bunlar.)

Bunları söyleyince, insaf etti çoÄŸu halk.
Reisleri Haffaf ve Üneys baÅŸta olarak,

Onun bu sözlerini, tasdik edip o zaman,
ÇoÄŸu, can-ü gönülden oldular hep Müslüman.