Peygamber efendimiz, fethedince Mekke’yi,
Küffârdan, ismi ile saydı altı kimseyi.

Buyurdu ki: (Bunları nerede görürseniz,
Asla aman vermeden, hemence katlediniz.)

Bunlardan biri dahi, Ä°krime’ydi o zaman.
O bunu öÄŸrenince, Mekke’den kaçtı o an.

Yemen’e gitmek için bindiyse de gemiye,
Gemisi, fırtınadan girdi bir tehlikeye.

Dedi ki: (BoÄŸulmaktan kurtulursam ben bugün,
Gidip, ayaklarına düÅŸeceÄŸim Resulün.)

Az sonra dindi rüzgar, erdiler selamete.
Ä°krime’nin sevgisi arttı Ä°slamiyet’e.

Hanımı Ümmü Hakim, Mekke’nin fethi günü,
Ä°nanıp, gördü sonra Allah’ın Resulü'nü.

Dedi: (Ya Resulallah, verirsen ÅŸayet izin,
Senden eman isterim kocam Ä°krime için.)

Buyurdu ki: (Pekala, ben ona verdim eman.
Taarruz eylemesin ona bir ehl-i iman.)

Ümmü Hakim, Resulden alınca bu müjdeyi,
Derhal geldi Yemen’e ve buldu Ä°krime’yi.

Dedi ki: (Ey Ä°krime, Peygamber-i ziÅŸândan,
Senin için kurtuluÅŸ emanı aldım ÅŸu an.

Zira O, çok yumuÅŸak, çok cömert, çok kerimdir.
O, herkese ÅŸefkatli ve çok merhametlidir.)

Ä°krime ısınmıştı Ä°slam’a daha önce.
Daha çok duygulandı bunu da öÄŸrenince.

Dedi: (Ya Ümmü Hakim, gidelim hemen bu gün.
Varıp, ayaklarına kapanayım Resulün.)

Büyük sabırsızlıkla vardı Mekke ÅŸehrine.
Girdi Resulullahın mescid-i şerifine.

Resulullah, kapıda görünce Ä°krime’yi,
Ayakta karşılayıp, kucaklaştı hem dahi.

Resulullah, çok memnun oldu bu hadiseye.
Oturup, ona dahi emretti (Otur!) diye.

Resulün emri ile oturdu diz üzeri.
Dedi: (Ya Resulallah, o müjdeli haberi,

Alır almaz, Yemen’den huzura koÅŸtum o an.
DuyduÄŸum doÄŸru mudur, verdin mi bana eman?)

Buyurdu ki: (Doğrudur, benim emanımdasın.
Emrettim, artık sana hiç kimse dokunmasın.)

Dedi: (Ya Resulallah, geçmiÅŸten tâ bugüne,
Yaptığım hataların pişmanım her birine.

Åžimdi ben inandım ki, mabud, Allah’tır ancak.
Ve O vardır sadece ibadet olunacak.

Sen dahi, o Allah’ın kulu ve Resulüsün.
Bize sen, hep iyilik, hep hayır söylüyorsun.)

Buyurdu: (Ya İkrime, tamam oldu imanın.
Ve kâmilen affoldu önceki hataların.)