Adaletin timsali, Sıddık’ın halifesi.
İyilikler menbaı, feyiz nur hazinesi.

Dokuzuncu dedesi, Ka’b adlı bir kimsedir.
Soyu, Resulullahla, bu kimsede birleÅŸir.

İman etmesi ile, otuziki yaşında,
Müminlerin sayısı, kırk’a çıktı o anda.

(Faruk) lakabı ile, şereflendi sonradan.
Nitekim bir hadise, vuku buldu o zaman.

Åžöyle ki, bir yahudi ve bir münafık kimse,
Ä°htilafa düÅŸtüler bir hususta nedense.

O zaman, münafığa dedi ki o yahudi:
(Ä°stersen Muhammed’e, gidelim, yürü haydi!

Ona söyleyelim de, bu ihtilafımızı,
Meseleyi o çözsün ve bulsun aramızı.)

Böylece, yahudinin uyarak arzusuna,
Geldiler Peygamber-i ziÅŸânın huzuruna.

Meseleyi, ayniyle verince ona haber,
Yahudinin lehine, hüküm verdi Peygamber.

Çıktılar daha sonra, Resulün huzurundan.
Lakin o münafığın, huzuru kaçtı bundan.

Dedi ki: (Bu olmadı, gel Ömer’e gidelim.
O nasıl hükmederse, onu kabul edelim.)

Yahudi, buna dahi razı olup, bu sefer,
Ömer ibnil Hattab’ın, hanesine gittiler.

Meseleyi anlatıp, beklerken ondan cevap,
Önce, bir sual sordu onlara Ä°bni Hattab.

Buyurdu ki: (Var iken Peygamber efendimiz,
Siz, ona gitmeyip de, niçin bana geldiniz?)

Yahudi arz etti ki: (Biz buraya gelmeden,
SöylediÄŸiniz zata gittik daha evvelden.

Lakin onun hükmünü, beÄŸenmedi bu kiÅŸi.
Åžimdi sana geldik ki, halledesin bu iÅŸi.)

O böyle söyleyince, celallendi o ara.
Lakin belli etmedi kızdığını onlara.

Sonra, o münafığa sordu ki dönüp hemen:
(Resule gittiÄŸiniz, doÄŸru mu hakikaten?)

Münafık, (Evet, doÄŸru), diyerek edince arz.
Buyurdu: (Öyle ise, bekleyin beni biraz!)

Ä°çeriye girerek, bir satır aldı hemen.
EteÄŸinin altında, çıktı belli etmeden.

Onlar, merak içinde beklerken ondan cevap,
O satırı, hiddetle kaldırdı İbni Hattab.

Büyük dehÅŸet içinde bakarken bunlar ona,
Ä°ndirdi o satırı münafığın boynuna.

Buyurdu: (Peygambere, inanmazsa bir kimse,
Böyle hüküm veririm, ibret olsun herkese.)

Cibril aleyhisselam, Resule geldi o an.
Dedi: (Ayırdı Ömer, hakkı bâtıl olandan.)