Ä°yi bir idareci, güler yüzlüdür önce,
Rahatlar maiyyeti her gün onu görünce.
O, gittiÄŸi yerlere verir rahat ve huzur,
Onu gören kimseyi, kaplar bir neÅŸe sürur.
Kim girse odasına bir ÅŸeyden üzülerek,
Çıkar onu görünce, neÅŸe ile gülerek.
Cömerttir cüzdanında olan bütün parayı,
Boşaltıp sevindirir fakir ve fukarayı.
Ä°nsanlara hizmetle geçer hep çoÄŸu vakti,
Çalışır gece gündüz, olmaz istirahati.
Memurlarına karşı çok merhametli olur,
Onların kalblerini neşe ile doldurur.
Hizmet için de olsa, o kalb kırmaz hayatta,
Ä°ncitmez memurunu her kusur kabahatta.
Der ki: “O da Allah’ın bir kuludur nihayet”,
Gösterir her insana yumuÅŸaklık, merhamet.
Ä°dareci, kaçınır hem kibir gururdan,
Zira Ä°blis, “kibir”le kovulmuÅŸtu huzurdan.
Ä°blis ki, yüzbin sene yapmış idi ibadet,
Meleklerin hocası olmuştu en nihayet.
Ona bırakılmıştı idaresi göklerin,
Ona gıbta ederdi cümlesi meleklerin.
Lakin kibirlenince, kaybetti bu nimeti,
Allah’ın huzurundan tard olundu ebedi.
Çünkü o, “Ben Ademden hayırlıyım” diyerek,
Ona secde etmedi bir an kibirlenerek.
Ä°ÅŸte kim tevazuya bürünür ise eÄŸer,
Allah ve kul indinde bulur kıymet ve değer.
Bir amir de, ne kadar alçak gönüllü ise,
O nisbette sever ve sayar onu çok kimse.
Tevazuu arttıkça, fazlalaşır kıymeti,
ÇoÄŸalır halkın ona muhabbeti, hürmeti.
Hakkın rahmetine de vesiledir tevazu,
Zira yüksek daÄŸlardan aÅŸağıya akar su.
Gül ovada yetiÅŸir, su aÅŸağı akar hep,
Mümin ziynetidir tevazu, hayâ, edeb.
Her insanın gönlünde muhakkak bir ÅŸey yatar,
O da normal olarak, o yolda atım atar.
Zengin olmak isteyen, o yolu araştırır,
Allah da, o kimseye bunu kolaylaştırır.
Yani kulun kalbinde her ne ki varsa ÅŸayet,
Ona göre bulur o, bir yön ve istikamet.
Nasıl pusula ile yol bulursa gemiler,
Kalbdeki arzular da insana yön verirler.
Ä°nsanın gönlündeki bu arzu ve himmeti,
Neyse, Allah indinde o kadardır kıymeti.
“Kullara hizmet” aÅŸkı varsa kimin kalbinde,
İşte o kıymetlidir Allah ve kul indinde.
|
