Bir gün hazret-i Ömer, zekat develerinden,
Birinin ardı sıra koşuyordu ki, birden.

Gördü hazret-i Ali halifenin halini.
Hayret içerisinde sordu ÅŸu sualini:

(Hayrola nedir bu hal ya emir-el müminin!
Ne için koÅŸuyorsun ardından bu devenin?)

Buyurdu ki: (Ya Ali, beyt-ül-malın bu deve,
Havutunu düÅŸürmüÅŸ, kaçıyor baÅŸka yere.

Tutup da, havutunu vurayım ki ben derhal,
Zarara uÄŸramasın zamanımda beyt-ül-mal.)

Duydu hazret-i Ali bu sözü Halifeden.
Derinden bir “Âh!” çekip, aÄŸladı sonra hemen.

Ve dedi ki: (Ya Ömer, iÅŸ böyledir hakikat.
Senin gittiÄŸin yoldan gidemez kimse fakat.

Bu iÅŸi, senden sonra götürecek kiÅŸiler,
Hiç böyle yapamayıp sıkıntıya düÅŸerler.)

Yine hazret-i Ömer, halkına bazı zaman,
Herhangi bir günahı yasaklıyacağı an.

Kendi ailesini toplayıp hemence ilk,
Bu yasağı, onlara ederdi önce tatbik.

Derdi: (Hak teâlânın emri ile ÅŸu an ben,
Falan şeyi yapmayı yasakladım tamamen.

Bu hususta önce siz, herkesten daha fazla,
Ä°tina göstererek yapmayın onu asla.

EÄŸer sizden biriniz, yaparsa bunu fakat,
Cezanın fazlasını veririm size kat kat.)

Yakın akrabaları, bu yüzden diÄŸer halktan,
Daha çok kaçarlardı her haram ve günahtan.

Yine Bizans ilinden, bir gün de Halifeye,
Elçi gelip görüÅŸüp dönüyorken geriye,

Halifenin hanımı, borç alarak bir altın,
Koku alıp, doldurdu içine cam bir kabın.

Ve hediye gönderdi, elçinin hanımına,
O da, karşılığında, kokuların kabına,

Mücevher doldurarak, gönderdi ona geri.
Verdiler bu hanıma, gelen mücevherleri.

AkÅŸam hazret-i Ömer, evine geldiÄŸinde,
Gördü mücevherleri hanımının elinde.

Nereden geldiğini sual etti hanımdan.
Dedi ki: (Geldi bunlar, elçinin hanımından.)

Buyurdu: (Benim zevcem olmasaydın sen eğer,
Sana gönderilmezdi elbet bu mücevherler.

Yabancı bir devletten, sana gelen hediye,
Aslında sana değil, gelmiştir Halifeye.

Yani bu hediyeler, asıl beyt-ül-malındır,
Senin olan, o ödünç aldığın bir altındır.)

Hanımı kabul edip, dedi ki: (Peki âlâ.)
Mücevherler satılıp, konuldu beyt-ül-mala.