Hazret-i Ebu Bekir dünyadan göçtüÄŸünde,
Cümle eshab aÄŸlayıp, yaÅŸ döktüler o günde.

Hep ağlama sesleri, kapladı ortalığı.
Zira Resulullahın, O idi dert ortağı.

O günlerde eshabtan, birkaç kiÅŸi geldiler.
Muhterem zevcesini taziye eylediler.

Ve ona dediler ki: (Hazret-i Ebu Bekri,
Biz iyi tanıyoruz çoktu faziletleri.

Lakin bunlardan ayrı, bizim bilmediğimiz,
Varsa bazı halleri, bize söyler misiniz?

Gündüz yaptığı iÅŸler, malumdur biz eshaba.
Ve lakin geceleri ne yapardı acaba?)

Onların bu şekilde sualine cevaben,
Dedi: (Onu anlatmak, mümkün deÄŸil esasen.

Onun hasletlerini, ben edemem size arz.
Lakin madem geldiniz, diyeyim size biraz.

Mesela O Rabbinden, fevkalade korkardı.
Evinde geceleri, tövbe eder, aÄŸlardı.

Yatsı namazlarını, eshaba kıldırır ve,
Bir yere uÄŸramadan gelirdi doÄŸru eve.

Onun hüznü, kederi, fazlaydı sevincinden.
Ve Cehennem korkusu, hiç çıkmazdı içinden.

Eve geldiÄŸi zaman, çekilir köÅŸesine,
Başını bir hüzünle eÄŸerdi sinesine.

Derin derin düÅŸünür, tefekkür eyler idi.
Seher vaktine kadar, bu hal devam ederdi.

Åžöyle düÅŸünürdü ki: (N’olacak halim benim?
Ne olur bu günahla mahÅŸerde akıbetim?

Emir oldum, bu halkın fakirine, beyine.
Acaba haklarını getirdim mi yerine?

Eğer bu vazifemi yapamadım ise tam,
MahÅŸerde, ellerinden kurtulmaz iki yakam.

Allahü teâlânın olmazsa merhameti,
Ne olur bu acizin mahşerde akıbeti?)

Bunları düÅŸünerek, bu keder ve hüzünden,
Ä°çin için aÄŸlar ve yaÅŸ dökerdi gözünden.

Bu ÅŸekilde her gece, fecir sökene kadar,
AÄŸlayarak, Rabbine ederdi hep istiÄŸfar.

Seher vakti, başını kaldırıp sinesinden,
Bir “Âh!” eder idi ki, o anki nefesinden,

“Yanık ciÄŸer” kokusu yayılırdı etrafa.
Bu hal vaki olurdu istisnasız her defa.

Ciğer kebap kokusu, mahalleyi sarardı.
Yoldan geçen insanlar, “Bu ne?” diye sorardı.

Derlerdi ki: (Bu evde, bir ciÄŸer kavruluyor.
Zira yanık kokusu, bu evden yayılıyor.)

Sahabe, bu sözleri dinleyince o günü,
Daha çok anladılar Onun büyüklüÄŸünü.