Allah, Âdem Nebi’nin kalıbına ruh ve can,
Vererek, diriltmeyi murad ettiÄŸi zaman,

Ruh, bedeni cansız ve karanlık yer görünce,
Ä°çeriye girmeyi, istemedi ilk önce.

O zaman Cebrail'e buyurdu cenâb-ı Hak:
(Habibimin nurunu, al emanet olarak.

Getirip koy ki hemen, iki kaÅŸ mabeynine,
Ruh girsin ona bakıp, Âdemin bedenine.)

Yani nasıl avcılar, bir kuÅŸ avlamak için,
Cazip yemler koyarlar o yere biraz ilkin.

Yani tuzak kurarlar o kuÅŸa daha önce.
Gelip girer tuzaÄŸa, kuÅŸ, o yemi görünce.

Ruh kuÅŸu da, bu nuru görünce oldu hayran.
Girdi zevk ve ÅŸevk ile, gözünün pınarından.

Lakin girip gördü ki, bu yer çok karanlıkmış.
Birbirine zıt olan dört maddeden yapılmış.

Ateş, hava, su, toprak, hepsi zıt birbirine.
(Bu bina çabuk çöker) dedi kendi kendine.

O sırada gördü ki, üzerine dört yandan,
Saldırıya geçtiler, bir hayli vahÅŸi hayvan.

Ne kadar kötü huylar varsa insan içinde,
Ruha hücum ettiler bir hayvan biçiminde.

Gadap, bir canavardı, şehvet, sanki bir akrep.
Her sınıf hayvan vardı, saldırdılar ona hep.

Nazlı ruh, uzun yıllar, mukaddes alemlere,
Alışık olduğundan, şaşırdı birden bire.

Bu durum karşısında, istedi geri dönmek.
Lakin kendi kendine, bu, mümkün deÄŸildi pek.

Çaresizlik içinde, bir âh dedi o saat.
Aksırıp, her azası canlandı, buldu hayat.

Ruh yerleÅŸti ise de, bedenine Âdem’in,
Bu karanlık cesede, alışamadı lakin.

Allahü teâlâya, yakınlık anlarını,
DüÅŸünüp, üzülürdü eski makamlarını.

Bu beden kafesini parçalayıp, o yine,
KavuÅŸmak istiyordu, önceki günlerine.

Velhasıl bu cesede, etmedi hiç muhabbet.
Kuramadı onunla, bir yakınlık ve ülfet.

Zira değil idiler, ikisi aynı cinsten.
O, âlem-i halktandı, bu, âlem-i emirden.

Sonsuz kudret sahibi bulunan Hak teâlâ,
Bu iki zıt şeyleri, getirdi bir araya.

Sonra Allah, havayı, bedene gıda edip,
Gönderdi ciÄŸerlere, meleklere emredip.

Böylece en lüzumlu gıda olan bu hava,
BahÅŸ oldu Rabbimizden, insanlara bedava.

Rabbinin kokusunu, ruh alıp bu havadan,
Taze hayat buluyor her saniye ve her an.

Zira insan, her nefes alıp ve verdiğinde,
(H) sesi hasıl olur, dikkat edildiğinde,

Allah kelamının da, son sesi yine (H)dır.
Ä°ÅŸte o (H) sesleri, Allah’ı hatırlatır.

Ä°nsan, günde binlerce nefes alıp veriyor.
Yani ruha, binlerce, Ondan haber geliyor.

Ruh, Rabbinden aldıkça an be an bu haberi,
Beden de o müddette, kalır canlı ve diri.

Ne zaman ki bu haber gelmez olur bir daha,
O beden ölmüÅŸ olur, ruh kavuÅŸur Allah’a.