Cibril aleyhisselam, emri ile Rabbinin,
Gelip sual eyledi, hatırını Âdem’in.

Cennetten bir çift öküz, alıp yere indi ki,
Bunlardan biri siyah, kırmızıydı öteki.

ÖÄŸretti önce ona, saban yapılmasını.
Sonra da, öküzlerin çifte koÅŸulmasını.

Âdem Nebi, sürdürdü tarlayı öküzlere.
Ve ekti buÄŸdayları, sürülen o yerlere.

Çıkan baÅŸakları da, Cibril'den öÄŸrenerek,
Un haline getirdi, hem savurup döverek.

Sonra yaptı bir tandır, kazarak biraz yeri.
Ä°çinde ateÅŸ yakıp, piÅŸirdi ekmekleri.

Allah, Âdem Nebi'ye buyurdu ki sonra hem:
(Seni, toprak ve sudan, kim yarattı ya Âdem?)

Cevabında dedi ki: (Sen yarattın ya Rabbi!)
Buyurdu ki: (Öyleyse, secde et bana haydi.)

Âdem aleyhisselam, secdeye vardı o dem,
O zaman Hak teâlâ, buyurdu ki: (Ya Âdem!

Seninle bir sözleÅŸme yapalım ki, yakinin,
Olsun daha kuvvetli, hem artsın muhabbetin.)

Ve Hacer-ül esvedi, getirdiler Cennetten.
Bir beyaz yakut olup, parlardı her cihetten.

Âdem'in zürriyeti, belinden, ruh haliyle,
Çıktılar zerre zerre, kudret-i ilahiyle.

O zaman bu ruhlara, hitab edip Rabbimiz,
Buyurdu ki: (Ben sizin, deÄŸil miyim Rabbiniz?)

Her biri, (Kalu bela!), yani (Evet!) dediler.
Ve lakin bu dünyaya gelince de, bu sefer,

Dünya meÅŸguliyeti, hem dahi gafletinden,
Verdikleri o sözü, unuttu çoÄŸu hemen.

Åžöyle hitab eyledi, ruhlara sonra Allah:
(Benim peygamberimdir Muhammed bin Abdullah.

Onu, ahir zamanda dünyaya gönderirim.
Mahluklarım içinde, en çok Onu severim.

Ey ruhlar, ÅŸimdi bana söz verin siz hepiniz,
Ona iman eyleyip, yardım eder misiniz?)

Hepsi söz verdiler ki: (Kabul ettik ilahi.)
Buyurdu: (Öyle ise, secde edin siz dahi.)

O anda bütün ruhlar, secdeye kapandılar.
Lakin secde etmedi kâfir ve münafıklar.

Secdeye giden ruhlar, kaldırıp başlarını,
Gördüler bir kısmının secde yapmadığını.

Sevinip hamd ettiler, secde ettiklerine.
Åžükr için, ikinciye vardılar tekrar yine.

Bunları seyrederken gökte bazı melekler,
Allahü teâlâya, ÅŸöyle sual ettiler:

(Ya Rabbi, bu insanlar ne çok kalabalıktır.
Her birine, dünyada, yetecek yer var mıdır?)

Buyurdu ki: (Onların, bir kısmı fani olur.
Ölenlerin yerine, baÅŸkaları oturur.)

Melekler hayret edip, dediler ki: (Ä°lahi!
Mâdem ki insanların, bir kısmı olur fani,

Onların yerlerine gelecek bu insanlar,
Ölenleri görünce, burda nasıl kalırlar?)

Hak teâlâ buyurdu: (Ey benim meleklerim!
Ben onlara gaflet ve uzun emel veririm.

Dost ve yakınlarını gömüp kabirlerine,
Gelip yine dalarlar, tûl-i emellerine.)