Âdem aleyhisselam ve Havva validemiz,
Evlenip, çocukları oluyordu hep ikiz.

Onlar da oluyordu biri kız, biri erkek.
Sadece istisnaen, “Åžit Nebi” doÄŸmuÅŸtu tek.

Ä°lk doÄŸan, “Kabil” ile, onun kız kardeÅŸiydi.
Ä°kincisi, “Habil” ve onun ikiz eÅŸiydi.

Âdem aleyhisselam, Allah’ın emri ile,
Evlendirmek istedi, onları birbiriyle.

Habil'in ikiziyle, Kabil evlenecekti.
Onun ikizini de, Habil'e verecekti.

O dinde, iki kardeÅŸ evlenebiliyordu.
Fakat ayrı batından olmak gerekiyordu.

Aynı batında doğan bir kızla, bir erkeğin,
Evlenmesi haramdı, böyleydi o günkü din.

Kabil'in kız kardeşi, Habil'in kardeşinden,
Güzel olduÄŸu için, Kabil kızdı içinden.

Ve hemen babasına, gidip etti itiraz.
Dedi: (Niçin Habil'e tanıyorsun imtiyaz?

Benim ikiz kardeÅŸim, mâdem ki daha güzel,
O kıza ben layıkım Habil'den daha evvel.

Fazla güzel deÄŸilken Habil'in kız kardeÅŸi,
Niçin bana verirsin, anlamadım bu iÅŸi.

Benim kız kardeÅŸimdir güzel olan, bilirsin.
Onu, bana deÄŸil de, niçin ona verirsin?)

Âdem aleyhisselam, buyurdu ki Kabil'e:
(O, sana helal deÄŸil, Allah’ın emri böyle.)

Çok izah ettiyse de babası ona bunu,
Ä°nanmadı Allah’ın bir emri olduÄŸunu.

Ä°htilaf, günden güne büyüyünce, nihayet,
Âdem Nebi, bu iÅŸi çözmeye etti gayret.

Buyurdu: (Birer kurban adayınız öyleyse.
O zaman belli olur, hanginiz haklı ise.)

Çobanlık iÅŸi ile meÅŸguldü Habil o gün.
En kıymetli koçunu, gidip seçti sürünün.

Kabil'se, rençberlikle iÅŸtigal ettiÄŸinden,
Bir baÄŸ buÄŸday getirdi, gidip kötülerinden.

Sonra Âdem Nebi'nin, uyup tavsiyesine,
Götürdüler onları, bir dağın tepesine.

Zira o zamanlarda, vardı ki ÅŸöyle âdet:
İnsanlar arasında olursa muhalefet,

Hemence birer kurban adardı iki taraf.
Hak teâlâ katından, hallolurdu ihtilaf.

Åžöyle ki, haklı olan kimseye ait adak,
Gökten inen ateÅŸle, yok olurdu yanarak.

Onlar da, adakları o yere koyar koymaz,
Gökyüzünden oraya, bir ateÅŸ indi beyaz.

Ve Habil'in kurbanı yanınca o ateşte,
Anlaşıldı ki Kabil haksız idi bu işte.

Haksızlığı meydana çıkmasına mukabil,
Buna itirazını, sürdürdü yine Kabil.

Sırf nefsine uyarak, o inat ediyordu.
Bütün bunlara raÄŸmen, “Ben haklıyım” diyordu.

Ve kalbinden, Habil'e kızarak için için,
Kötü ÅŸeyler düÅŸündü, sonunda onun için.

Bu kıskançlık ve nefret, yakıyordu içini.
Öldürmeyi düÅŸündü, gidip bu kardeÅŸini.

Ve Habil'e giderek, dedi ki: (Beni dinle.
Seni öldüreceÄŸim, söylüyorum yeminle.)