Halili, mancınığa götürüp baÄŸladılar.
O anda, göklerdeki melekler aÄŸladılar.

Dediler: (Ey Rabbimiz, bir dostun var ki senin,
Kalbi, senin sevginle doludur o kimsenin.

AteÅŸe atıyorlar kâfirler o dostunu.
İzin ver, kurtaralım ateşten gidip onu.)

Sonra kurtlar ve kuÅŸlar, cümle vahÅŸi hayvanlar,
Onu kurtarmak için, çareler aradılar.

Herbiri, bu maksatla toplandılar o yere.
Ve çırpınıp durdular, ona yardım etmeye.

Bir yavru bülbül vardı, onların arasında.
Kendisini ateÅŸe atarken tam son anda,

Emretti cenâb-ı Hak, Cibril'e: (Hemen git sor!
O kuÅŸ, niçin kendini o ateÅŸe atıyor?)

KuÅŸ dedi ki: (Ey Cibril, Rabbim bilir halimi.
Ateşe atıyorlar, hazret-i İbrahim'i.

Mâdem ki kurtarmaya, çarem yoktur elimde.
Bari yansın onunla, şu benim bedenim de.)

Sonra bir bal arısı, su doldurup ağzına,
Söndürmek gayesiyle, geldi ateÅŸ yanına.

Onun bu niyyetine karşılık Hak teâlâ,
AÄŸzındaki o suyu, çevirdi tatlı bala.

Geldi sonra bir melek, dedi ki: (Ya Ä°brahim!
Ben, rüzgara müvekkel, vazifeli meleÄŸim.

Hazırım yardım için, bana ne emredersen.
AteÅŸi, rüzgar ile söndüreyim istersen.)

BaÅŸka bir melek gelip, dedi ki: (Ya Ä°brahim!
Ben dahi deryalara, sulara müvekkelim.

Dünyada bütün sular, benim emrim altında.
Ä°stersen, bu ateÅŸi söndüreyim anında.)

Geldi sonra yanına, bir başka melek yine.
Dedi ki: (Ya Ä°brahim, ben de geldim emrine.

Ben de Arz ve topraÄŸa müvekkel bir meleÄŸim.
Ä°stersen, bu ateÅŸi toprakla söndüreyim.)

Dinledi Halilullah, bu gelen üç meleÄŸi.
Lakin hiç düÅŸünmedi, bir yardım dilemeÄŸi.

buyurdu: (Ey melekler, Rabbim bana kâfidir.
O, çok iyi yardımcı, hem çok iyi vekildir.

Asla yardım istemem, Ondan gayri kimseden.
Ä°ki dost arasına, girmeyiniz siz lütfen.

EÄŸer O kurtarırsa, lütfudur, hamd ederim.
Yakmak murad ederse, cezamdır, sabrederim.)

Attılar daha sonra, Halil’i mancınıktan.
Yükselip de ateÅŸe tam düÅŸeceÄŸi zaman,

(Dileğin var mı?) diye, gelip sordu Cebrail.
O yine buyurdu ki: (Var ama, sana deÄŸil.)

Böyle dediÄŸi için, Cebrail'e son anda,
“Sözünün eri” diye, methedildi Kur'anda.

Hak teâlâ, ateÅŸe buyurdu ki nihayet:
(Ä°brahim üzerine, ol serin ve selamet!)

Ateşin sıcaklığı, o anda erdi sona.
Zira cenâb-ı Hakkın, böyleydi emri ona.

Nemrud'un ateÅŸini, bir anda söndürmeye,
Kadirdi Hak teâlâ, hemen imha etmeye.

Lakin öyle yapsaydı, kâfirler derlerdi ki;
(O, ateÅŸe düÅŸseydi, yanardı elbette ki.)

Ateşin ortasında yakmamakla dostunu,
Gösterdi büyük kudret sahibi olduÄŸunu.