OÄŸulları, hazret-i Yakub’a dediler ki:
(Ey baba, Bünyamin'i bizim ile gönder ki,

Zahire getirelim gidip Mısır ilinden.
Korkma, ona bir zarar ziyan geleceÄŸinden.)

Açtılar o sırada zahire ve yükleri.
Gördüler, paraları konulmuÅŸ tekrar geri.

Dediler ki: (Biz artık, ne isteriz ey baba!
Bundan büyük iyilik olur mu ki acaba?

Ä°ÅŸte görüyorsun ki, Mısır'ın o Aziz'i,
Tekrar iade etmiÅŸ bize sermayemizi.

Åžimdi Bünyamin'i de götürürsek birlikte,
Bir yük fazla zahire alırız böylelikle.

Zira bize, bu buğday az gelir ey babamız!
Bizim, daha çoÄŸuna vardır ihtiyacımız.)

Yakub aleyhisselam buyurdu: (Öyle ise,
hemen geri götürün o akçeyi Aziz'e.

Belki de yanılarak iade etmişlerdir.
Yahut da bu ÅŸekilde bizi denemiÅŸlerdir.

Peygamber evladıyız diyorlar bu kişiler,
Bakalım bu doğru mu demiş olabilirler.)

Sonra, oÄŸullarından, Bünyamin hususunda,
Hemen yemin ettirip, söz aldı en sonunda.

Buyurdu: (Bünyamin'i, saÄŸ ve salim olarak,
GetireceÄŸinize söz verin bana mutlak.

Etrafınız çevrilip tam çaresiz kalmanız,
Müstesnadır tabii toptan helak olmanız.)

Onlar, babalarına kuvvetli söz verdiler.
Hatta Allah adıyla ona yemin ettiler.

Yakub aleyhisselam buyurdu: (Öyle ise,
Rabbimiz ÅŸahit olsun, bu dediklerinize.)

Duyup evlatlarından bu ahit ve yemini,
Gönderdi onlar ile göz nuru Bünyamin’i.

Lakin onlar çıkarken tam Mısır seferine,
Bazı tavsiyelerde bulundu herbirine.

Çünkü hep boylu poslu, kuvvetli kiÅŸiydiler.
Hepsi de yakışıklı ve gösteriÅŸliydiler.

Üstelik Yusuf Nebi onları çok sevmiÅŸti.
Bunu da, Mısır halkı iyice öÄŸrenmiÅŸti.

Yakub aleyhisselam bunları bildiğinden,
DüÅŸündü ki, Mısır'a girerse hepsi birden,

Olur ki nazar değer onların bu haline.
Bu yüzden buyurdu ki: (OÄŸullarım, siz yine,

Şehre, tek bir kapıdan, birlikte girmeyiniz.
Hep ayrı kapılardan, ayrı ayrı giriniz.

Bize düÅŸen, sadece sebebe yapışmaktır.
Rabbimizin takdiri neyse o olacaktır.

Size göz deÄŸmesini dilerse, deÄŸer elbet.
Ama O dilemezse, eriÅŸmez bir musibet.

Allahü teâlâya aittir bütün iÅŸler.
Gelir elbet zuhura, ne dilemiÅŸse eÄŸer.

Ben, ancak Rabbimize dayanır, güvenirim.
Ona tevekkül eder, Ondan yardım beklerim.)