Dokuz kardeÅŸ, Mısır'dan dönünce evlerine,
Durumu anlattılar aynen pederlerine.

Bünyamin’in, Mısır’da hırsızlık yaptığını,
Bu yüzden tutuklanıp, orada kaldığını,

Söylediler ise de, inanmadı o fakat.
Çünkü o, etmiyordu onlara tam itimat.

Çünkü Yusuf için de, kendisine bir zaman,
SöylemiÅŸlerdi onlar, böyle hiyle ve yalan.

Bu sebeple onlara buyurdu: (Hayır, hayır!
Bu iÅŸ böyle deÄŸildir, bunda baÅŸka hal vardır.

Muhakkak ki aldatmış sizi nefisleriniz.
Bizim dinin hükmünü, nerden bilsin o Aziz?

Bana düÅŸen, sabırdır, umarım Rabbim yine,
KavuÅŸturacak beni Yusuf'la Bünyamin'e.)

O, zaten aÄŸlıyordu gece ve gündüzleri.
Hatta görmez olmuÅŸtu aÄŸlamaktan gözleri.

OÄŸulları dedi ki: (Niçin hep aÄŸlıyorsun?
Ve ne için onları hiç unutamıyorsun?

Eritip bitirecek bu hasret seni artık.
Bırak bu ağlamayı, kendine etme yazık.)

Evet, Yakub Peygamber üzülüyordu, ama,
Bu bela karşısında sabırlıydı daima.

Bunun için etmedi katiyyen feryat, figan.
Ve ÅŸikayet etmedi kimseye hiçbir zaman.

Hazret-i Azrail de, üzülüp hatta buna,
Teselli etmek için geldiyse de yanına,

Buyurdu: (Ey Azrail, Yusuf’umu görmeden,
Ruhumu almaya mı bana geldin yoksa sen?)

Azrail arz etti ki: (Hayır, senin derdine,
Ä°ÅŸtirak etmek için geldim ziyaretine.)

Velhasıl onun derdi olsa da hayli fazla,
Yine de şikayette bulunmadı o asla.

Buyurdu ki: (Ben asla ÅŸikayet etmiyorum.
Derdimi, ben Rabbime ancak arz ediyorum.)

Yakub aleyhisselam, Yusuf'undan velhasıl,
Ayrı kaldı kırk sene, veyahut da seksen yıl.

Ve bu müddet zarfında devamlı aÄŸladı hep.
Gözlerinden akan yaÅŸ, dinmedi bundan sebep.

Lakin Yakub Peygamber, yine bu hali ile,
Katiyyen unutmadı Rabbini bir an bile.

Alimler buyurur ki: (Daraldığında kullar,
Allahü teâlâya daha yakın olurlar.)

Kaldı ki, o, Allah’ın büyük Peygamberiydi.
Ve kalbi, her mahlukun sevgisinden beriydi.

O, hazret-i Yusuf’u çok seviyordu, evet.
Onun muhabbetiyle aÄŸladı uzun müddet.

Ama oÄŸluna olan bu sevgisi de yine,
Hiç mani olmuyordu Rabbinin sevgisine.

Çünkü o da Allah’ın Peygamberiydi zaten.
Onu sevmek, Allah’ı sevmekle birdi aynen.

Nitekim Resulullah buyurdu ki: (Bir kimse,
Beni, kendi nefsinden daha çok sevmez ise,

Hatta ebeveyninden ve bütün insanlardan,
Daha çok sevmedikçe, olmaz kamil Müslüman.)