Eyüp Nebi, eÅŸiyle ÅŸehre vasıl oldular.
KöhnemiÅŸ evlerini, sapasaÄŸlam buldular.

Önce sahip olduÄŸu bilcümle servetine,
Daha ziyadesiyle kavuÅŸtu tekrar yine.

On oÄŸlu var idi ki, etmiÅŸlerdi hep vefat.
Hak teâlâ, hepsine yeniden verdi hayat.

On oÄŸul daha verdi ona hem Hak teâlâ.
Her hali, eskisinden oldu iyi ve âlâ.

Yüz çeviren dostları, gösterdiler muhabbet.
Ä°nsanlar, daha fazla ettiler ona raÄŸbet.

Ve lakin Eyüp Nebi, henüz sıhhat bulmadan,
Rahime hatun için üzülmüÅŸtü bir zaman.

Gadaplanıp, yeminle demişti ki ona hem:
(Yüz sopa vuracağım sana iyileÅŸirsem.)

Sıhhate kavuşunca, hatırladı ahdini.
Lakin istemezdi ki, kırsın onun kalbini.

O, bunu dert edinip, düÅŸtü bir üzüntüye.
(Bu ahdimi, ne tarzda ifa ederim?) diye.

O, böyle düÅŸünürken bu yemin ve ahdini,
Rabbimiz, kendisine gönderdi ÅŸu vahyini.

Buyurdu ki: (Ya Eyüp, incesinden yüz adet,
Çubuk al, iple baÄŸla, olsun yüzlük bir demet.

Onunla Rahime’ye bir defa vurur isen,
O ahdini yerine getirmiÅŸ olursun sen.)

Eyüp aleyhisselam, bu emir gereÄŸince,
Yüz adet çubuk alıp, demet yaptı hemence.

Rahime’ye bir defa vurarak hafifinden,
Kurtuldu böylelikle, o yemin ve ahdinden.

Hazret-i Rahime’nin incinmemesi için,
Bu vahyi göndermiÅŸti ona Rabbil âlemin.

Zira Rahime hatun, yedi sene müddetle,
Ona, can-ü gönülden baktı hem merhametle.

Her türlü hizmetini yaptı hiç usanmadan.
Hem de bir defa olsun, asla surat asmadan.

MaiÅŸetini dahi, ederdi kendi temin.
O, böyle fedakârdı, hem de sadık ve emin.

Kusursuz hizmet etti, şefkatle, acıyarak.
Bir insanda sadakat, bu kadar olur ancak.

Erzaksız bırakmadı hiç hazret-i Eyüb’ü.
Çok fedakârlık ister, zira kolay deÄŸil bu.

Hatta bir gün, elinde kalmamıştı hiç para.
Fazla elbisesini alıp gitti pazara.

Satıp, parası ile aldı yiyeceğini.
Yine de yiyeceksiz bırakmadı beyini.

Böyle fedakârane edince ona hizmet,
Hak teâlâ katında, kazandı büyük kıymet.

Eyüp aleyhisselam yüz yerine, bir defa,
Vurarak, yeminini edince böyle ifa,

Sordu Rahime hatun hikmetini bu iÅŸin.
Buyurdu: (Vahiy geldi Rabbimden bunun için.)

O, hazret-i Eyüp’ten iÅŸittiÄŸinde bunu,
Bildi Hak teâlânın kendisine lütfunu.

(Hak teâlâ, hususen lutfetti bana) diye,
Sevinip, ÅŸükreyledi olan bu hadiseye.