Musa Peygamberin de vardı bir kız kardeşi.
Memurları görünce, ürperdi hemen içi.

KoÅŸarak, annesine korkuyla verdi haber:
(AnneciÄŸim, Fir’avnın adamları geldiler.)

Şaşırdı annesi de neye uğradığını.
Gitti aklı başından, bilmedi n'aptığını.

Bebeği, bir hırkaya sararak can havliyle,
Koyuverdi tandırın dibine o haliyle.

Tandır ise, bir hayli kızmış idi ateşten.
Lakin düÅŸünemedi bunu o telaÅŸeden.

Fir'avnın adamları girdiler içeriye,
Didik didik ettiler bir bebek var mı diye.

Her yeri aradılar, tandırın içi hariç.
Onu açıp bakmaya lüzum görmediler hiç.

Çünkü kızgın olduÄŸu, belli idi haliyle.
Oraya çocuk koymak, gelmezdi akla bile.

KoymuÅŸtu zaten o da, bir ÅŸey düÅŸünemeden.
Yoktu aklı başında, korku ve endişeden.

Belli de olmuyordu doğum yapmış bir hali.
Fir’avnın adamları ÅŸaşırdılar bir hayli.

Dediler: (Biraz önce, bu evden çıktı ebe.
Muhakkak doÄŸum yaptın, söyle, bebek nerede?)

Dedi: (O gördüÄŸünüz, ebe idi ve lakin,
Ziyarete gelmiÅŸti, gelmedi doÄŸum için.)

Bu cevabı alınca, hep gittiler geriye.
Lakin o, çok korkmuÅŸtu onu bulurlar diye.

O dehÅŸeti, üstünden kolay atamamıştı.
Bir müddet kendisini toparlayamamıştı.

Ne zaman ki bir ara gelince kendisine,
(Çocuk nerede?) diye sordu kerimesine.

Hadisenin ÅŸokundan, o anda çocuÄŸunu,
Hiç hatırlayamadı nereye koyduÄŸunu.

Kız dedi: (AnneciÄŸim, bilmem ki nerde çocuk?
Memurlar geldiÄŸinde, sendeydi, düÅŸün çabuk.)

Onlar, onu aramak telaÅŸesinde iken,
Bir aÄŸlama sesleri geldi tandır içinden.

Bu, hazret-i Musa’nın aÄŸlama sesleriydi.
Sanki, (Ben buradayım) diye haber verirdi.

Can havliyle seğirtip, tandırdan aldı onu.
BaÄŸrına bastı hemen bu göz nuru oÄŸlunu.

Sıcak tandır içinde, görmemiÅŸti bir zarar.
Allah, onu ateÅŸten korumuÅŸtu aÅŸikâr.

Nasıl Halilullahı yakmadıysa ateşte,
Yakmadı onu dahi tandırda böyle iÅŸte.

Ä°lk tehlike, böylece atlatılmıştı, fakat,
Mübarek validesi deÄŸildi henüz rahat.

Fir’avnın casusları, bunu öÄŸrenirlerdi.
Bu yüzden yine korku, endiÅŸe içindeydi.

Ve lakin Hak teâlâ, ilham etti ki ona:
(Bir zarar gelmeyecek, kâfirlerden oÄŸluna.

EÄŸer öÄŸrenirlerse bir zaman onlar bunu,
Bir sandığın içinde, Nil’e bırak oÄŸlunu.

Korkma, geri veririz biz onu sana yine.
Ve Peygamber eyleriz hem de Mısır iline.)

Hak teâlâ, kalbine verince bu ilhamı,
Kalmadı bu hususta endişesi, evhamı.

Oğlunu Nil nehrine bırakmak istiyordu.
Ve lakin bu iÅŸ için sandık gerekiyordu.