Bir gün Sultan Süleyman, boÄŸaz gezintisine,
Çıkmıştı ki, uÄŸradı ortaköy sahiline.

Kayığını sahile yanaÅŸtırıp bir müddet,
Yahya Efendi’yi de kayığa etti davet.

O da, bir ahbabiyle, padişah kayığına,
Gelip oturdu hemen, Kanuni’nin yanına.

Ahbabı da, sultanın karşısına oturdu.
Lakin Sultan Süleyman, onu ilk görüyordu.

Hem giderken, devamlı, o karşıda duran zat,
Sultanın parmağına bakıyordu pür dikkat.

Çok kıymetli bir yüzük var idi ki sultanda,
O zat da, o yüzüÄŸe bakıyordu o anda.

Onun böyle bakışı, çekiyordu dikkati.
YüzüÄŸe baktığını anladı sultan dahi.

Çıkarıp verdi ona ve dedi: (Ä°sterseniz,
Åžöyle daha yakından bakıp inceleyiniz.)

Sultandan o yüzüÄŸü alan o kimse ise,
Evirip çevirerek, atıverdi denize.

Yahya Efendi hariç, kayıkta bulunanlar,
Onun bu yaptığına hep hayrette kaldılar.

Hadise üzerinden geçince yarım saat,
Ä°nmek istediÄŸini söyledi birden o zat.

Padişahın kayığı yanaşınca sahile,
O, eğilip denizden su aldı avcu ile.

Ve onu, padişaha uzanıp sunduğunda,
Gördüler ki, o yüzük duruyor avucunda.

Yahya Efendi hariç, yine kayıktakiler,
Buna dahi ÅŸaşırıp, çok hayret eylediler.

Kanuni, o yüzüÄŸü eline aldı, fakat,
Gözlerinin önünden kayboldu birden o zat.

Sultan yine şaşırıp hem Yahya Efendi'ye,
Sual etti: (AÄŸabey, neler oluyor?) diye.

Yahya Efendi ise, dedi ki: (Sultanımız!
O, Hızır’dı ve lakin sizler tanımadınız.)

Şemseddin-i Attar da, hazret-i Hızır ile,
Ä°lgili bir kıssayı nakleder bize ÅŸöyle:

Celaleddin-i Rumi, bir gün vaaz ediyordu.
Cemaat da oturmuÅŸ, zevk ile dinliyordu.

Hazret-i Musa ile Hızır hikayesini,
Dinlerken, kesmiÅŸlerdi hepsi nefeslerini.

Zira anlatırdı ki öyle fasih dil ile,
Dinliyordu cemaat, onu can kulağıyle.

Yanımda biri vardı, o dahi dinliyordu.
Baktım, kendi kendine bir ÅŸey söyleniyordu.

Kulak verip dinledim, ÅŸöyle diyor idi ki:
(Nasıl da anlatıyor, yanımızdaymış gibi.)

DüÅŸündüm ki, o madem, söylüyor böyle kelam,
Öyleyse bu olmalı, Hızır aleyhisselam.

Yanına sokularak, dedim ki: (Bildim, evet.
Sen, hazret-i Hızır’sın, lütfen bana ihsan et.)

Buyurdu ki: (Burada iÅŸte var ya Mevlana.
Sen ona rica et ki, ihsan etsin o sana.)

Sonra kayboluverdi ortadan birden bire.
Ben bunu Mevlana’ya gittim haber vermeye.

Ben söze baÅŸlamadan, buyurdu ki o ilkin:
(Hızır’ın söylediÄŸi doÄŸrudur ey Åžemseddin.)