Ebrehe, ordusuyla çıktı bir gün Yemen’den.
Maksadı, Beytullahı yıkmaktı gidip hemen.

Geldi koca orduyla Mekke’nin sınırına,
BaÅŸladı Beytullaha hücum hazırlığına.

Önce, bir adamını gönderdi ileriye,
(KureyÅŸ’in mallarını yaÄŸma edip gel!) diye.

O, Abdülmuttalib’in ÅŸahsi develerini,
Sürerek, Ebrehe’ye arz eyledi hepsini.

Lakin Abdülmuttalip buna vakıf olunca,
Üzülüp, Ebrehe’ye gidiverdi doÄŸruca.

Uzun boylu, heybetli, güzel ve nuraniydi.
Kavmin reisi olup, itibar sahibiydi.

Çadırdan içeriye girince birden bire,
Ebrehe onu görüp, tahtından indi yere.

Kalbinden geçirdi ki: Bu melik ÅŸimdi benden,
Her ne talep ederse, yaparım onu hemen.

Hatta (Kâbe’yi yıkma!) dese dahi o bana,
Yıkmam, geri dönerim bu zatın hatırına.

Sonra dedi: (Ey melik, herhangi bir arzuhal,
Üzere geldin ise, yapayım onu derhal.)

Ona, Abdülmuttalip dedi ki: (Erleriniz,
Develerimi almış, lütfen geri veriniz!)

Ebrehe öÄŸrenince onun bu gayesini,
Dedi: (Ulu bir kişi sanmıştım ben de seni.

Kâbe’yi yıkmak için gelmiÅŸtim halbuki ben.
Sen, büyük bir meliksin bu yerde hakikaten.

Sana yakışırdı ki, büyük ÅŸey dileyesin.
Mesela Beytullahı sakın yıkma! diyesin.

Lakin sen istiyorsun üç beÅŸ tane deveni.
Senin bu davranışın, hayrete soktu beni.)

O dedi: (Benim olan, bu ikiyüz devedir.
Bu yüzden, beni yalnız onlar ilgilendirir.

Beytullaha gelince, karışmam ona zinhar.
Zira benim deÄŸildir, Kâbe’nin sahibi var.)

Ebrehe sinirlenip, dedi: (KimmiÅŸ sahibi?
Ben o evi yıkıp da, sürerim tarla gibi.)

Abdülmuttalip ise istihza eyleyerek,
Mekke’ye döndü geri (Sen bilirsin) diyerek.

Müminleri toplayıp, yaklaÅŸtı Beytullaha.
Halkasına yapışıp, dua etti Allah’a:

(Ey yerlerin, göklerin tek sahibi Allah’ım!
Herkes, kendi evini korur ve eder yardım.

Bu hane de senindir ve lakin bu ahmaklar,
Orduyla gelmişler ki, bu haneyi yıkalar.

EÄŸer izin verirsen, bileceÄŸin iÅŸ elbet.
Muhafaza edersen, senindir güç ve kuvvet.)

Böylece tazarruda bulunup o müminler,
Sonra da toplu halde, daÄŸlara çekildiler.

Ebrehe, Mahmude’yi koydu ordu önüne.
Sonra da ordusunu sürdü Kâbe yönüne.

Onun asıl ümidi, Mahmude filindeydi.
Zira muvaffakiyet, ona bağlı bir şeydi.

Lakin umduğu gibi olmayacaktı elbet.
Bekliyordu onları, çok korkunç bir akıbet.